Op maandag de 27^e november houden we rust- en wasdag en ik video-chat maar eens even bij met zoonlief in Australië. De volgende dag bezoeken we met de-auto-van-de-dochter-van-Henk het stadje Nazaré waar er vanaf de vuurtoren bij Sitio een prachtig uitzicht is over de zee en de grillige rotsen. Het is voor het eerst wat druilerig en zo gaandeweg de middag gaat dat over in flinke regen. We rijden nog even langs Foz de Arelho aan de fraaie lagune van Obidos. ’s Avonds eten we bij een rasecht Portugees restaurantje met de dochter van Henk en de Portugese schoonzoon. De voertaal is voornamelijk Engels en we worden in rap tempo bijgepraat over de Portugese economie, de banken, waar het EU-geld gebleven is, het toerisme en zo wat meer… Het eten is perfect en de rekening valt alweer mee, voor circa 11 euro hebben we 2 à 3 glazen wijn gehad, een hoofdgerecht met vis of vlees met alle bijbehorende aardappelen/friet/groenten/salade e.d. en dan nog koffie na.

De zon is weer terug als we de volgende dag afscheid nemen en ons mobiele huis weer aanslingeren. Eerst gaan we naar het middeleeuwse vestingstadje Obidos, wat beslist de moeite waard is. Authentieke smalle straatjes met kasseien, witgekalkte huizen met blauw omrand en alles geheel ommuurd door een stadswal. ’s Middags rijden we verder langs de westkust waar met name rond Ericeira er weer prachtig zicht is op rotsen en zee.

Na een overnachting in Sintra worden de kuiten en beenspieren flink getest als we door de steile straatjes van het stadje al dolend uiteindelijk het station vinden. We kunnen er warempel gewoon een papieren treinkaartje naar Lissabon kopen.

Weg- en route aanduidingen zijn niet de sterkste eigenschappen van de Portugezen want ook in Lissabon aangekomen, moeten we zeer geregeld de weg vragen. Gelukkig wemelt het van de politieagenten die doorgaans vriendelijk in het Engels ons weer op het juiste pad weten te brengen. Bovendien zijn de straatjes behalve steil ook nog eens vol met auto’s waardoor het flink uitkijken is. We nemen daarom maar een korte toer met een soort ‘sightseeing ’bus. We verbazen ons erover dat deze zich met ware doodsverachting door de smalle en steile straatjes en om allerlei auto’s, paaltjes en andere obstakels heen manoeuvreert. We moeten er niet aan denken om dat met de camper te moeten doen … Als we weer wat bijgekomen zijn met een biertje kost het nog flink wat stijgen en dalen kriskras door de steile straatjes heen voordat we uiteindelijk het station weer terug vinden. Zelfs Anno’s befaamde ingebouwde kompas laat het hier afweten…

De volgende morgen is het een drukte van belang rondom onze camper. Het blijkt op 1 december hier Onafhankelijkheidsdag te zijn en dus een vrije dag, in ieder geval voor de kinderen. Op het voetbalveld voor de neus van onze camper wordt er door kleine Ronaldo’s-in-de-dop flink hun best gedaan, aangemoedigd door de ouders. Een leuk schouwspel, lekker warm binnen achter de voorruit terwijl de ouders ietwat kleumend (het is een koude nacht geweest….) erbij staan.

Even later verlaten we Sintra en komen rond de middag via een akelig smal en steil weggetje aan op de ietwat verouderde camping met de fraai naam Parque de Campismo de Pisceleiros, gelegen in het natuurgebied Parque Natural da Arrabida. Beetje armoedig, veel oudere caravans waar - naar wij vermoeden - mensen het hele jaar in wonen. Maar het zonnetje blijft maar schijnen en dus laten wij onze bergschoenen maar even uit in de fraaie omgeving. Ook hier weer flink kuitenbijten ….

De volgende dag rijden we al hobbelend (het EU-geld wordt hier in ieder geval niet voor de wegen gebruikt …) verder en komen op zaterdagmiddag aan op een parkeerplaats aan de westkust in Odeceixe. Een soort gedoogplaats waar campers mogen overnachten met een bijzonder fraai uitzicht op de Atlantische Oceaan en de rotsen. Geen wonder dat er toch wel circa 10 campers staan! We maken ’s zondags bij stralend weer een wandeling over de rotsen en langs de zee.

De westkust is mooi en dat zien we ook als we de volgende dag verder rijden via Aljezur en Carrapateira naar de uiterste ZuidWest punt van Europa: Cabo de São Vicente met op het uiterste puntje de vuurtoren. We overnachten op een grote mixed parking iets verderop in Sagres met een apart gedeelte voor campers. Boven op de rotsen zien we de zon in zee zakken …

De volgende dag hobbelen we verder naar Silves waar we na één nacht op een (voor ons tijdelijke) CP uiteindelijk op CP Algarve Motorhome Park nét iets buiten het stadje terechtkomen. Er zijn direct in en om het stadje zo’n drie CP en deze zijn alle nagenoeg vol. We zitten op circa 5 minuten lopen van de supermarkt en 15 minuten van het historische centrum. We spreken ook al diverse solo- en solox-camperaars. Er zijn er veel die in de Algarve rondzwerven. Ook hebben we de ooievaars weer gevonden en we kunnen vanuit de camper hun capriolen volgen …

Wordt vervolgd ….

NB: dank voor de reacties tot nu toe, zowel via deze blog als op andere wijze, ook voor het meeleven met de sterfdag van Henk. Het gemis blijft, uiteraard ook op alle andere dagen, maar zowel Henk als Ineke reizen altijd met ons mee, en we zijn ook dankbaar dat we van dit alles toch weer zo kunnen genieten.