Overwinteren 10 - Spanje

Vanaf de jachthaven in La Linea, waar onze camper staat, lopen we op maandag 12 februari in 10 minuten vanuit Spanje naar de grens met Engeland. Gibraltar is namelijk Engels grondgebied en we moeten dus eerst langs de douane. Van hieruit nemen we de bus naar het centrum en rijden daarbij dwars over de start- en landingsbanen van het kleine vliegveldje aldaar. In het stadje aangekomen wacht de volgende cultuurschok, het verschil met Marokko kan haast niet groter zijn … Overal luxe sieraden, horloges en wat een mens nog meer nodig zou kunnen hebben. Als we bij de ‘Cable-Car’ komen die naar ‘de rots’ gaat, blijkt deze niet te gaan in verband met de harde wind. Heel veel welwillende commerciële taxi’s willen ons wel in een uurtje tijd de high-lights laten zien. We trekken liever ons eigen plan en nemen een bus naar het Europapunt vanwaar je dus Marokko kunt zien liggen en we een dag daarvoor met de boot langs kwamen. Als we buiten komen is het gaan miezeren en het pad om naar boven naar de ‘apen’rots te lopen is gebarricadeerd. Ze houden kennelijk niet van wandelaars hier …. We houden het dan verder maar voor gezien en lopen terug naar beneden naar het centrum en vandaar met de bus weer naar de grens.

Dinsdags gaan we weer op pad met ons mobiele huis, vullen onderweg de lpg-tanks én de koelkast weer bij en zien op de parkeerplaats bij de Lidl de 1500 meter mannen waar Nuist en Roest respectievelijk goud en zilver winnen. We rijden via een geweldige mooie route door de bergen naar Ronda en installeren ons daar op camping La Sur, mét wasmachine en droger. De volgende dagen doen we de was, kijken de O.S. en lummelen wat in de zon en bekijken het fraaie stadje Ronda en de mooie brug over een indrukwekkende kloof midden in de stad.

Vanaf Ronda rijden we op vrijdag 16 februari een mooie route naar El Chorro, waar we de Caminito del Rey willen lopen. Het is onduidelijk waar de start is en het is druk met auto’s langs de weg. Er staan borden ingang Nord en ingang Sud, maar inmiddels mag de kloof alleen vanaf ingang Nord gelopen worden. Na wat zoeken en vragen vinden we een plek voor de camper. Via een lange rotstunnel waar we ietwat gebukt doorheen moeten komen we na 1,5 kilometer bij de kassa. Gelukkig kunnen we kaartjes krijgen (op de website zijn de losse kaartjes nagenoeg altijd uitverkocht en zijn er alleen begeleide tours te krijgen, maar dat klopte volgens insiders al niet …..) en na een kwartiertje wachten krijgen we een haarnetje én een helm uitgereikt en kunnen we van start. De kloof is indrukwekkend, het is zonnig en warm, dus af en toe in de schaduw lopen is best lekker. De wiebelende hangbrug aan het eind levert nogal wat ooh’s en aah’s op. Tja …. het is niet voor mensen met hoogtevrees. Aan het eind is het nog circa 2 kilometer lopen om bij de bus te komen die je weer naar het beginpunt brengt.

Aan het eind van de dag rijden we naar CP Dos Alamos. We hadden onze komst al gemeld, en omdat we pas rond half zes aankomen is dat ook maar goed, want het is inmiddels helemaal vol. De Nederlandse eigenaren Adri en Monica zijn begonnen met een Bed & Breakfast en sinds een jaar of drie ook met een camperplaats. Ze hebben al een keer uitgebreid en nu zijn weer alle 10 plaatsen regelmatig vol. Er is een gezamenlijke ruimte voor koffie of borrel en je kan eventueel mee-eten. Er is ook een zwembad met ligstoelen waar je gebruik van kan maken. Op zondagmorgen meldt Adri dat hij een jeepsafari gaat maken met 4 stagières en dat er nog 2 plekken vrij zijn. Als we zin hebben kunnen we nog mee. Daar hoeven we niet zo lang over na te denken en rond half twaalf duiken we de bergen in, over smalle hobbelige weggetjes met prachtige vergezichten. Na een Spaanse lunch en de vervolgtoer over smalle bergpaadjes, wat oversteekjes door een rivier zijn we aan het eind van de middag weer thuis.

Op maandag de 19e februari rijden we over een prachtige bochtige weg, via Antequera waar we de proviand wat aanvullen, naar El Torcal. Een heel bijzonder gebied met bizarre rotsformaties. We rijden helemaal door tot aan de parking aan het eind bij het info-centrum op 1200 meter hoogte waar we de camper parkeren. Het is al tegen vieren en niet echt helder dus de wandeling stellen we uit tot morgen. Als alle bezoekers weg zijn blijven er 5 campers over, 2 Duits, 1 Frans, 1 Italiaans en wij dus. Het is een gedoogplek dus we hopen maar dat we niet ‘weggejaagd’ worden. Het is aardedonker en héél stil…

De volgende morgen is het helderblauw met volop zon. De wandeling door de rotsformaties is indrukwekkend. Een groepje steenbokken is ongeveer net zo verbaasd om ons te zien dan andersom … Na de koffie rijden we verder door het bijzonder mooie landschap met veel haarspeldbochten en fraaie vergezichten. Ook de snelweg A92 boven Granada en de Sierra Nevada langs, zelfs tot 1380 meter hoogte, is een feestje om te rijden. We maken een overnachtingsstop op een parking bij een stuwdam met de fraaie naam Presa Francisco Abellan bij Cortes y Graena. Bijzonder mooie rustige plek met uitzicht op de witte toppen. We treffen een Nederlands stel die naar Marokko gaan. Tja, en wij komen daar net vandaan, dus dat is stof tot gesprek … De stoelen worden aangeschoven en onder het genot van een biertje kletsen we tot de zon achter de bergen zakt en het koud wordt.

De volgende morgen geeft de rit vergezeld van nog steeds een stralende zon en de bloeiende amandelbomen een gevoel van lente. We strijken neer op CP El Rancho in Carboneras, een stadje aan de Middelandse zee. Als we ’s middags naar het stadje en langs de boulevard lopen blijkt het nogal een saaie boel. Waarschijnlijk meer voor de zomermaanden bedoeld… ’s Avonds worden we opgeschrikt door hagel, regen en zelfs onweer. De volgende morgen gaan we de Marokkaanse modder maar eens van de camper wassen, want daar is hier plek én water voor. Water is hier in sommige gebieden behoorlijk schaars, zelfs nu al terwijl de zomer nog moet beginnen.

Op vrijdag de 23e gaan we weer rijden en komen over een prachtig stukje weg met aan de ene kant mooie rotsen terwijl aan de andere kant de Middellandse zee spiegelt in de zon. Na een klein uurtje rijden zien we wat campers op een strand staan. Het is tijd voor koffie én om schaatsen te kijken, dus we sluiten aan met zicht op zee. We zien Nuist goud winnen op de 1000 meter. Eigenlijk is het wel een mooi plekje, we maken een wandeling over de boulevard van het nabijgelegen slaperige dorpje Villaricos, en besluiten dan om de rest van de dag (en nacht) te blijven. We zien op het journaal voorspellingen van vorst, ijs en koude oostenwind in Nederland. Ook hier zijn de temperaturen té laag voor de tijd van het jaar, slechts 15 graden. Gelukkig heeft de zon al wel veel kracht …

Tot onze verbazing komt de volgende morgen ook de bakker nog langs … We ontbijten met zeezicht en rijden dan verder, eerst langs de mooie maar geleidelijk drukker bebouwde kust en daarna via de RM332, een mooie bergroute, naar CP SenS Sleep in Cuesta Blanca, circa 10 kilometer vanaf Cartagena. Het is van een Nederlands stel, ze zijn vorig jaar hier begonnen en komen a.s. zaterdag 3 maart op TV bij het programma ‘Ik Vertrek’. De CP telt nu circa 5 plaatsen maar wordt nog wat uitgebreid. Het is er rustig en het uitzicht over de heuvelachtige omgeving is geweldig mooi.

Wordt vervolgd …

Reacties

Reacties

Ton en Henny

Granada en sierra neveda en omstreken daar zijn wij ook geweest.
Prachtige omgeving. Jullie hebben al heel wat gezien. Prettige voortzetting.

Henk & Alice

wij genieten van jullie mooie trip top hoor

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!