Vanuit Gaupne zijn we op woensdag 6 juni nog geen half uur onderweg op de mooie Sognefjellvegen (weg nr.55) of we staan alweer stil. Er blijkt iets aan de hand in een tunneltje en van beide kanten kan niemand erdoor. We pakken een krukje en een kop koffie en kletsen met wat Amerikanen die in de bus achter ons staan. Ze doen in twee en een halve week een rondreis door Scandinavië. Na ruim een half uur kunnen we verder. Hoewel er niet zoveel sneeuw meer ligt nu, is deze weg méér dan de moeite waard. Prachtige diepblauwe meren waar de bergen in weerspiegelen met de bekende roodbruine huisjes er omheen. Aan de ene kant ligt het Jotunheimen natuurgebied en aan de andere kant de Jostedalsbreen gletsjers. Het is behoorlijk warm, op een parkeerplaats zien we een groepje schapen in de schaduw van een auto liggen.

Er zijn niet veel camperplaatsen aan deze weg, dus we zoeken een mooi plekje in de omgeving van Grotli op een soort parkeerterreintje iets van de weg af met een mooi uitzicht. Er komt ons dit keer niemand vergezellen; zelfs geen eland …

Op donderdag de 7^e juni rijden we verder richting Geiranger waar we drie enorme cruiseschepen het smalle fjord zien liggen. Dat blijkt ook invloed te hebben op de drukte in het dorp. Het is laveren langs alle toeristen …. We gaan met de pont over van Eidsdal naar Linge om verder over de zogeheten ‘Trollstigveien” te rijden. Bekend van de foto’s met de vele haarspeldbochten. We komen vanuit het zuiden dus die hebben we pas aan het eind. De weg ernaar toe is zeker zo mooi. Bovenaan gekomen zijn er verschillende uitzichts-punten gemaakt waar je via trappen en/of rotsblokken naar toe loopt en vanwaar je recht boven de afgrond naar beneden naar de weg met de vele haarspeldbochten en de waterval kijkt. Niet iets voor mensen met hoogtevrees. De weg naar beneden heeft wel een paar flinke bochten en is hier en daar flink smal maar we hebben erger meegemaakt … We zien ook veel hele kleine smalle autootjes (géén idee of er een naam voor is) waar je met 2 personen achter elkaar zit. Knalgroen en met een flink vermogen om de berg op te kunnen, dat dan weer wel … Lijkt me leuker dan een scootmobiel …

Na een overnachting aan de haven in Andalsnes aan het Romsdalfjord gaan we richting Molde om de zogeheten “Atlantikveien” te rijden. Een weg van zo’n 9 kilometer over acht bruggen die verschillende kleine eilandjes met elkaar verbinden. Er is een prachtig zicht over de oceaan en alle kleine eilandjes. De grootste en hoogste brug staat vaak op foto’s afgebeeld. Het venijn zit em hier ook in de staart, als we uiteindelijk bij Kristiansund voor een lange tunnel staan, moet er eerst 239 Noorse kronen betaald worden, circa 24 euro. Na nog weer een veerpontje over de Halsafjorden rijden we verder richting het noorden. We overnachten op een parking in het piepkleine plaatsje Liaboen aan de E39. Een E-weg is hier in Noorwegen gewoon een doorgaande weg met twee rijbanen die eigenlijk meer op een toeristische route lijkt (en voor ons ook is …).Op zaterdag de 9^e juni rijden we via Trondheim waar we via maar liefst 14 tunnels door moeten met een totale lengte van 34 kilometer. Hier en daar moet ook tol betaald worden maar dat werkt via een foto van het kenteken en dat krijg je later thuis gestuurd. Dus da’s nog een verrassing ….

We nemen een afslag van de E39 langs een meer en overnachten op een rustige parkeerplek in het bos bij een kiosk genaamd Bolareinen in de omgeving van Steinkjer. Er loopt een wandelpad naar verschillende rotstekeningen uit het stenen tijdperk. Er moet een rendier, een beer en een wolf te zien zijn, maar wij zien alleen het rendier. Wij zijn niet de enige kennelijk want een Noors stel is al een kwartier aan het zoeken maar vinden ook niets..

Als we ’s zondags verder rijden is het wat kouder geworden, zo’n 15 graden en half bewolkt. We zien een vos of lynx de weg oversteken en zijn natuurlijk weer nét te laat met de foto. We rijden door de poort van Noord Noorwegen en via weer verschillende tunnels en de pont van Levang naar Nesna komen we bij camperplaats Flostrand in Utskarpen. Het motregent inmiddels ook. De cp in cirkelvorm heeft voor 8 campers een eigen stukje asfalt met een royaal stukje groen voor de deur. Uitzicht op meer en bergen en ook nog eens voor niets.

Na een rustige nacht rijden we op maandag verder over de National Tourist Route Helgelandskysten (weg nr.17) langs de kust van Mosjoen naar Bodo. Het is nog steeds bewolkt en niet warmer dan 13 graden, dus da’s even wennen. Plotseling zien we vóór ons 2 duitse campers stil staan half op de weg. Gelijker tijd zien we wat er aan de hand is… een groepje rendierjonkies loopt naast en over de weg en zijn ongeveer even nieuwsgierig naar ons als andersom ….

De weg voert verder door in totaal weer circa 18 kilometer tunnel en onze navigatie vindt het zo wel genoeg, steeds maar switchen van dag naar nachtstand, hij blijft op nacht staan …

Tunnels zijn hier in alle soorten en maten, van smal tot heel smal en van donker tot heel donker … Wat ze allemaal gemeen hebben is dat er aan het eind weer licht is …

We steken over met de veerboot van Kilboghamn naar Jektvik, een vaartochtje van een uurtje. Onderweg wordt er omgeroepen dat we de poolcirkel passeren. Op de wal is een soort wereldbol te zien die dat markeert. Het werd maar een uurtje of twee donker ’s nachts maar nu blijft het dus zo’n 24 uur per dag licht. Vreemde toestand; rond middernacht als de zon nog schijnt al naar bed gaan … Wonderwel lukt het toch wel aardig om te slapen; de camper kan redelijk geblindeerd worden.

We komen langs de ‘Svartisen’, de grootste gletsjer van Noord Noorwegen. Hij beslaat ongeveer 400 vierkante kilometer en heeft een dikte van 600 meter. Je kan hem alleen bereiken met een ferry, dus we laten het maar bij een foto op een afstandje.

Aan het eind van de middag stoppen we bij Storvika Rasteplass, een serviceplek voor campers, die je hier overal langs de weg kunt vinden. Prima geregeld, dat zouden meer landen moeten hebben! Het blijkt tevens een hele mooie plek om te overnachten met uitzicht op een fjord en de bergen, dus dan doen we dan ook maar.

Het miezert als we op dinsdag 12 juni vervolgen we weg nr 17 naar Bodo. De natuur is hier mooi, alles is net uitgelopen en mooi lichtgroen. De zon breekt net weer door als we bij de ‘Saltsstraumen’ aankomen, de sterkste getijdenstroom ter wereld. In 6 uur tijd wringt zich 400 miljoen m3 water met een snelheid van 40 km per uur door een smalle doorgang. Het verschil tussen eb en vloed kan meer dan 3 meter bedragen. Er wordt hier veel vis gevangen. De brug over deze doorgang is ook een kunstwerk op zich.

We willen vanaf Bodo met de veerboot naar de Lofoten hebben we bedacht. Kost een paar cent maar anders moeten we dezelfde weg heen en terug en dat is 660 km extra. We gaan op de gok naar de kade en sluiten ons aan bij de rij met niet-gereserveerd. We staan nog maar net of de veerboot komt aan. Maar, helaas …op 2 campers en een auto na kan alles op de boot van 15.30. Wij kunnen mee met die van 18.45 en we kunnen in de voorste rij gaan staan. We zetten de camper daar neer en maken ondertussen een wandeling door het stadje. Behalve een enorm met glas overdekt winkelcentrum is er niet veel te beleven. We lopen terug naar de haven, er is genoeg te zien. Even voor 18:00 uur kunnen we de boot op en stipt op tijd varen we weg. Het is flink manouvreren voor de boot tussen al die kleine eilandjes door, maar wel een wondermooi gezicht. Al vanuit de verte zien we een soort Spitsbergen opduiken uit zee. Dat kunnen de Lofoten toch niet zijn … maar jawel de boot vaart er recht op af en even later zien we huisjes onder aan de bergen staan. Om 22:00 uur meren we aan op de kade van Moskenes op de Lofoten. We rijden even door naar het eind van het eiland want bij A (met een rondje boven de A) is een grote parking bij een vismuseum, waar wel een plekje voor ons is.

Er zijn veel reizenden die op allerlei manieren overnachten, behalve in de camper ook in de auto of in een hangmat tussen de bomen …

Op woensdag de 13^e lopen we eerst ’s morgens tot het eind van het eiland en daarna een rondje door het dorp wat als een soort museumdorp ingericht is. Overal hangen vissekoppen te drogen aan houten rekken en dat ruikt nou niet bepaald lekker…

Als we later verder rijden in noordelijke richting vallen we van de ene verbazing in de andere, tjonge wat een bijzonder stukje natuurschoon. Het is eigenlijk niet in woorden en zelfs niet goed in foto’s te vatten. We parkeren ons uiteindelijk op de zogeheten Haukland Beach parking met uitzicht op een fraaie baai met mooi wit zandstrand en hoge rotsen aan weerszijden.

Wordt vervolgd …

NB: foto’s volgen waarschijnlijk wat later