Aanmelden voor email bij nieuwe blog

  1. Hallo beste volgers,
  2. Zoals vorige keer gemeld gebruiken we sinds kort een andere blog.
  3. Als je ons wilt blijven volgen én bij een nieuw verhaal ook een email wilt ontvangen, dan svp het volgende doen:

  4. Klik op onderstaande link:
  5. mianno.reislogger.nl
  6. of
  7. ga naar mianno.reislogger.nl

  8. en scroll naar onderen
  9. Helemaal rechts onderaan staat: Mailinglijst - Ontvang een email wanneer ik een nieuw reisverhaal plaats.
  10. Geef daar je emailadres in en klik op Aanmelden (daarna volgt nog een vraag om te bevestigen dat je geen robot bent)
  11. Je ontvangt daarna een email om één en ander te bevestigen (kijk ook in je spam)
  12. Dat hoef je maar éénmalig te doen.

  13. Groetjes en tot het volgende verhaal!
  14. Mia en Anno


Verhuizing naar nieuwe reisblog ...

Beste volgers,

De één wil ons graag volgen via reismee, de ander via de polarsteps app en een andere wellicht weer via facebook.

Da's niet handig voor mij om dat allemaal bij te houden, bovendien hebben al die apps of programma's geen mogelijkheid voor een betaalde versie om de reclame te weren. Of ik moet zelf steeds de foto's verkleinen en zo wat meer van die nadelen ...

Daarom ga ik over op de betaalde versie van Reislogger, geen hinderlijke advertenties en ik kan het zowel via de laptop als de mobiel bijhouden. Tevens kan iedereen met internet het volgen zonder iets extra's te hoeven installeren.

Wel even opnieuw aanmelden door je emailadres in te vullen !!

De link naar de site is: https://mianno.reislogger.nl

of mianno.reislogger.nl

NB: lukt dat niet, bel,mail of app ons!


Nazomeren 2020 - 2

Na wat lummelen in de zon en af en toe wat wandelingetjes (te warm voor méér …) verhuizen we op dinsdag 22 september van Nassereith naar het 15 km verderop gelegen Imst. Ook hier een camping met Acsi tarief. Er komt dan wel 2,50 p.p. kurtax bij maar daarvoor heb je dan gratis gebruik van de liften alsmede busvervoer naar Hoch Imst waar de stoeltjes liften zijn.

Als we ’s middags nog even in Hoch Imst willen kijken blijkt dat de bus net weg is en pas over een uur weer gaat. Dus besluiten we om via de Rosengartenschlucht naar boven te lopen. Ruim 1,5 uur bergop klimmen en klauteren langs het wild stromende water, langs watervallen, onder rotsen door en over wankele bruggetjes maar super mooi! Boven in Hoch Imst aangekomen nemen we ook nog maar even de lift verder bergop, bestuderen daar alvast de wandelkaart en verwennen onszelf met een koel biertje.

Op woensdagmiddag doen we een fietstochtje door het dal. De Oostenrijkers noemen het vlak ... nou wij denken daar anders over ...

Op donderdag gaan we met de bus naar Hoch Imst en vandaar via twee keer een stoeltjeslift van 1000 naar 2050 meter hoog. Vandaar willen we naar de Muttekopfhütte op 1930 meter lopen. Niet zoveel hoogteverschil, dat moet te doen zijn … En dat viel tegen... de stenen zijn glad, het pad is smal en loopt tegen de rotswand aan vlak langs de afgrond. Gelukkig zijn er op veel plekken staalkabels geplaatst om je vast te houden en die zijn echt wel nodig… Uiteindelijk bereiken we ongeschonden de Hutte en hebben wel een Kaffee mit Apfelstrudel verdiend vinden wij.

Daarna dalen we verder af via nog best een ingewikkeld padje naar de Latschenhütte op 1630 meter hoogte. Een iets minder heftige route, maar hongerig en dorstig worden we er wel van ... We laten ons de Kaiserschmarrn en Tiroler Grostl lekker smaken buiten in het zonnetje. Dan nog de laatste etappe naar 1490 meter hoogte waar het Mittelstation van de lift is. Daar treffen we allerlei wilde dieren in het bos … Vanaf Mittelstation met de lift het laatste stukje naar beneden en dan met de bus naar het dorp en dan nog 10 min. lopen naar de camping.

Vrijdags regent het de hele dag. Op een hoogte van circa 1000 meter valt dat in de vorm van sneeuw. De eerste sneeuw hier in het seizoen! Mooi rustdagje voor onze geplaagde spieren ….

Op zaterdag Anno's verjaardag. 'S morgens veel appjes, telefoon etc. Na de middag naar Hoch Imst met de bus. Het is inmiddels flink kouder, maar een mooi gezicht met de besneeuwde toppen. We besluiten via de Hachleschlucht naar beneden te lopen. Minder mooi dan de Rosengartenschlucht, want het zicht op het water wordt door bomen beperkt. Beetje glibberig en hier en daar wat steil, maar verder redelijk te doen. Weer in het dorp aangekomen eerst maar eens Kaffee mit Torte ... en later 's avonds uit eten bij de Italiaan.

Op zondag start de dag zonnig. Morgen wordt er regen verwacht in Imst. We gaan dus vertrekken en weer een stukkie rijden en dat wordt een feestje! De zon, de wit besneeuwde toppen en de frisgroene dalen, fantastisch! We rijden via de Fernpass en dan door het Tannheimer dal en volgen dan de Deutsche Alpenstrasse. Over verschillende passen van rond de 1200 meter met veel haarspeldbochten. We slaan ons kamp op in Lindenberg even buiten het stadje op een mooie cp. Het is heel rustig in het stadje maar we vinden toch nog een open terrasje waar we in de zon een biertje kunnen nuttigen. Vanaf de camping loopt ook een mooi wandelpad naar en om een meer heen..

’s Maandags weer een mooi zonnig ritje, nu via de Schwabischer Alb tot in Herrenberg aan de Noordzijde van het Zwarte Woud. Bij aankomst nog even lekker in de zon totdat er wolken voor schuiven.

Na een goede nachtrust vanmorgen vertrokken uit Herrenberg bij bewolkt weer. Eerst nog een stukje Schwarzwald en dan de snelweg op. Het is druk en het gaat regenen. We stoppen bijtijds in Oberzissen, even onder Bonn. Keurige cp bij een sportcomplex. Morgen de laatste etappe naar huis en dan zit het er weer op.

En dan maar afwachten hoe het met Corona verder verloopt. Veel discussie in Nederland over de mondkapjes (waar niet over eigenlijk ….). Wij zijn er inmiddels al helemaal aan gewend. Winkel in, mondkapje op. Restaurant in, mondkapje op. Aan tafel mag het af en zodra je weer opstaat om te vertrekken of naar het toilet gaat, moet het kapje weer op. Niemand doet er hier moeilijk over.

De landen onderling in Europa maken het reizen er overigens niet simpeler op. Vanaf afgelopen zondag mochten Duitsers van hun land Oostenrijk niet meer in. Terwijl Oostenrijk daar dan weer niets van snapt. Nou ja, we wachten het af.

Bedankt voor de reacties en tot een volgende reis, groetjes van ons !

Nazomeren 2020 - 1

Op vrijdag 4 september is het dan zover. Gewapend met mondkapjes en de app van Buitenlandse Zaken gaan we op pad. Sinds we half maart terugkwamen uit Spanje was er vanwege Corona weinig ruimte om te reizen. Behalve eind juni een weekje naar Noord Holland voor familie- en vriendenbezoek bleef de camper in z’n stal. Tijd genoeg dus om de badkamer maar eens te renoveren. Da’s inmiddels ook weer klaar en de Corona maatregelen zijn wat versoepeld, tenminste voor sommige landen.

We worden vrijdags verwacht bij een groepje solexx camperaars in Linden onder Nijmegen. We hebben daar met 8 campers een eigen veldje. Onderweg is het ontzettend druk met campers en caravans met veelal grijze hoofden er in. Het lijkt wel of heel Nederland nog wat in te halen heeft en nu de schoolvakanties voorbij zijn, en het nog lekker weer is, gaat de hele ‘grijze golf’ op pad.

Na de kennismaking fietsen we gezamenlijk of in kleine groepjes wat in de omgeving, langs de Maas, kletsen gezellig bij op terrasjes, tijdens het ‘happy hour’ en eten op zaterdagavond buiten bij het campingrestaurant. Op zondagmorgen doen we met H&W nog een ‘survival’ door het natuurgebied en om de Kraaijenbergse Plas tegenover de cp

Op maandag reizen we via een koffiestop bij broer en schoonzus in Uden naar Vessem, waar we op de fraaie cp vóór Eurocamping Vessem plaatsnemen. Op de camping zelf is een groep van ruim 100 solo’s bij elkaar voor de zgn. ‘Vessem-10 daagse’. We hebben ons niet ingeschreven maar willen even wat bekenden daar gedag zeggen. Vanwege Corona zijn er meerdere veldjes met op elk veld een tent zodat er royaal afstand gehouden kan worden. Voor ons dus even wat speuren maar dat lukt!

Op woensdag de 9e vertrekken we naar Wellerlooi in Noord Limburg. Het is ook daar overal druk en vol en we kunnen voor één nacht een plaatsje op een boerencamping vinden. ’s Middags fietsen we met R&Y die op een naburige camping staan, naar Kevelaer nét over de grens in Duitsland. We bekijken de beroemde kerk, het stadje en testen een terrasje. Op de terugweg nog een pannenkoek en dan zijn we net voor het donker weer thuis.

Op donderdagmorgen krijgen we een telefoontje wat de reis een andere wending geeft … Zwager Gerrit is vrij plotseling overleden. We moeten in ieder geval van de camping weg en rijden naar een cp zo’n 4 km verderop aan de Duitse kant van de grens, die we de dag ervoor tijdens het fietsen gezien hebben. Hier is nog plek genoeg. We overleggen met de familie, zoeken nog wat adressen en foto’s e.d. op en spreken af om de volgende dag naar schoonzus in Veenendaal te reizen. We pakken dan ’s middags toch nog maar even de fiets om van de mooie omgeving te genieten. Onderweg hebben we weer contact met R&Y die ook met de fiets onderweg zijn. Afgesproken op een terras in Arcen voor een drankje en een hapje; gezellig!

De volgende dag na het bezoek aan schoonzus uiteindelijk besloten om nog maar een paar dagen in Brabant door te brengen bij H&W die op cp de Spekdonken staan. Ze staan op een soort duoplaats dus daar passen we wel naast… Gezellig en vertrouwd, want de volgende dag ook nog jarig én 40 jaar geleden dat ik trouwde …

Dezelfde avond na 24:00 al even gezellig videobellen met zoonlief in Canada. Op zatermorgen wordt ik toegezongen en krijg wafels met verse aardbeien … jammie !!! Ik trakteer op een lunch bij de Bokkenryder, een bijzonder en fraai gelegen restaurant in het bos waar het altijd gezellig toeven is. De volgende dagen zijn erg warm en worden gevuld met luieren, fietsen, borrelen en bijkletsen. Op dinsdag met 31 graden op de fiets naar Eersel …. pffff … en wat smaakt een koel biertje op het terras dan lekker!! Daarna nog een pannenkoek die daar in heel veel soorten en smaken te krijgen zijn … hmm.

Op woensdag dan terug naar Veenendaal voor de begrafenis, we kunnen de camper handig kwijt op de parkeerplaats van het uitvaartcentrum. Er is een behoorlijke opkomst maar alles toch op Corona-afstand. Het verloopt allemaal soepeltjes, uitstekend en respectvol geregeld door de zoons en hun gezinnen. De zorg voor hun moeder die niet meer zelfstandig kan wonen zal voor hen ook de komende tijd nog veel aandacht vergen. Het blijft nog mooi weer en we besluiten om nu toch richting Zuid Duitsland / Oostenrijk te gaan. Eind van de middag rijden we nog een eindje Duitsland in en maken een stop in Viersen. Het is een cp bij een zwembad waar je een kaartje bij het loket moet kopen. Maar het loketje is maar beperkt open vanwege Corona waardoor dat niet gaat lukken. Zonder gaat ook, we hebben ook verder niets anders nodig dan een rustige parkeerplek.

’s Avonds komt er nieuws via de BZ app binnen dat vanwege de grote aantallen positieve tests in Noord en Zuid-Holland mensen uit die provincie bij binnenkomst in Duitsland een negatieve Covid-19 test moeten tonen of zich bij aankomst preventief moeten laten testen. Wonen wij toch weer mooi aan de goede kant van Nederland …

De volgende morgen eerst in het stadje maar de koelkast, de diesel- en gastank weer bijgevuld en verder in zuidelijke richting. Het blijft maar mooi weer en dat rijdt plezierig. We stoppen tijdig op een cp in Sinsheim wat een heel aardig stadje blijkt te zijn met leuke terrasjes en vreemde beelden.

Op vrijdag de 18e verder zuidelijk. Het is erg druk op de weg, weer veel campers en caravans én auto’s met fietsen achterop. Waar moeten al die mensen toch naar toe? We gaan tijdig op zoek naar een plekje maar dat valt niet mee … Op de cp in Nesselwang én in Pfronten evenals de campings daar is geen enkel hoekje meer vrij. We rijden door naar Reutte waar we de hangbrug willen lopen. Met nog 2 Nederlandse campers en een caravan die ook geen plek konden vinden staan we op de parking. We kunnen geen bordje vinden dat overnachten niet mag, dus we betalen braaf de parkeerkosten van 4 euro en hopen er het beste van.

De volgende morgen schijnt alweer de zon en we zijn precies rond 10 uur bij het loket voor een kaartje voor de ‘Hangbrücke Highline179. De brug heeft een spanwijdte van 405 meter en verbindt kasteelruïne Ehrenberg met Fort Claudia aan de overzijde. Het hangt 110 meter boven de grond. Eerst een pittig wandelingetje naar boven en dan de brug op … het ding wiebelt enorm zodat het evenwicht bewaren al een kunst is laat staan nog een foto maken. Door de roosters kun je goed naar beneden de diepte inkijken … niets voor mensen met hoogtevrees dus. Het wordt al snel behoorlijk druk op de brug en als we aan het eind zijn vinden wij het wel best en gaan via een steil bergpaadje weer naar de camper.

Na de koffie rijden we verder naar Nassereith waar een kleinere camping nét buiten het dorp verrassend genoeg nog voldoende plek heeft. Mét een mooi uitzicht op de bergen rondom én nog steeds lekker warm en zonnig weer, dus hier houden we het wel een paar dagen vol.

Hier in Oostenrijk, maar ook in Duitsland is er een streng mondkapjesbeleid. Zodra je een binnenruimte in gaat, zoals een winkel, een restaurant, een receptie o.i.d. moet het mondkapje op. Op de terrasjes en in restaurants mag het af, maar dan heeft het personeel er zelf één op. Het went snel moet ik zeggen, we hebben inmiddels overal die dingen bij de hand. En voor de rest zitten we in onze eigen ‘camperbubbel’ en vermijden drukke plaatsen, iets wat we eigenlijk altijd al deden …

Wordt vervolgd … groetjes van ons!


NB: Mocht het lukken dan volgen nog wat foto’s

Overwinteren jan-mrt 2020 - deel 5 / slot

Als de storm wat geluwd is, trekken we op dinsdag de 3e maart in noordelijke richting langs de kust. Eerst naar een cp in Benicàssim, tenminste zo staat het in de app. Bij aankomst, na veel gezoek langs vreemde wegen en te-smalle-straatjes in verband met foutieve coördinaten, blijkt het eigenlijk ook geen cp maar een gewone parkeerplaats die bomvol is. Ook de naastgelegen service-plaats staat al vol campers, allemaal ‘boven op elkaar’. Niet ons idee, dus wij gaan verder naar camping Azahar waar nog wel plek blijkt te zijn. Mooi gelegen, rustig maar toch aan zee en boulevard. Er is ook een NKC groep neergestreken en we treffen direct al een bekend solexx stel.

We hebben gezellige humorvolle Engelse buren, die hun waslijntje geheel belangeloos ter beschikking stellen aan ons … als de hele EU zo zou samenwerken … grappen we .. De volgende dag maken we een fietstochtje over de via verde langs rotsen, door tunnels en mét uitzicht over zee! We fietsen naar Oreposo, een nabijgelegen stadje waar weinig te beleven valt. Bij terugkomst op de camping kletsen we onder het genot van een biertje nog even gezellig bij met de solexxvrienden. Zij gaan morgen verder met de groep. De volgende dag maken we een lange wandeling over de mooie brede boulevard met fraaie dadelpalmen. Overal wordt er nog gewerkt aan het herstellen van de schade van storm. Ruim een uur zijn we onderweg en de boulevard loopt maar door … wij dus maar niet, we drinken koffie op een terrasje en lopen terug.

Op vrijdag 6 maart is het weer tijd om verder te gaan. Er staat een straffe wind en het is inmiddels al zo’n 10 graden kouder als we in Sant Celoni aankomen. We verkennen het stadje nog even en doen een biertje in een gezellig cafétje. Op zaterdag is het ’s morgens weer zonnig en de route richting de Pyreneeën verloopt goed totdat het net voor Figueres begint te stormen met flinke rukwinden. We houden de camper maar nét met de gepoetste kant boven … Bij de eerstvolgende rotonde verlaten we de snelweg en zien een Aldi waar we op de parkeerplaats met ons neusje in de wind de storm over ons heen laten komen. Aan het eind van de middag rijden we naar een parking om te overnachten. Beetje vol, maar als alle auto’s van park- en sportveldbezoekers weg zijn wordt het rustig.

We lezen dat in Figueres het Salvador Dali museum huist, dus we gaan maar eens op zoek. Het museum is gesloten maar de buitenkant is al heel bijzonder alsmede allerlei kunststukken in en om het museum. Toch nog onverwacht een beetje cultuur kunnen snuiven …

Na een rustige nacht loopt om 9:00 uur ’s morgens de parking al weer snel vol. We maken dat we weg komen voordat we ingesloten raken. De wind is gaan liggen en het is een feestje om te rijden met de zon die op de witte bergtoppen schijnt. Dit keer gaan we over de brug bij Millau. Kost wat tol maar dan mag je ook halverwege het bouwwerk uitgebreid van alle kanten bekijken… We rijden verder en stoppen op tijd bij een mooi aangelegde cp van de gemeente La Canourgue, niet ver van de A75. Bij een rondwandeling blijkt het ook nog eens een heel mooi oud stadje te zijn met veel grachtjes en watervallen waar de huizen soms overheen gebouwd zijn. Héél bijzonder; ze noemen het ook wel Klein Venetië. Op de cp staan we met 9 campers uit 6 verschillende landen.

Na een regenachtige nacht schijnt de zon weer als we vertrekken. Op de A75 ri Clermont Ferrand is het flink stijgen en dalen, maar de route is geweldig mooi. Rond de 1100 meter ligt er wat sneeuw en krijgen we ook nog een sneeuwbuitje over ons heen. De temperatuur is dan gedaald naar 2 graden, brrr... Aan het eind van de middag belanden we op de cp bij Montceau-les-Mines, keurig ingericht door de gemeente met allemaal een eigen grasveldje voor de deur ... en dat allemaal voor niets ...

Na nog een miezerige dag op dinsdag weten we weer waarom we ook alweer gingen overwinteren … Het is ook overal in Noord Frankrijk flink nat. We overnachten in Bazouilles-sur-Meuse onder Nancy aan de Moezel die behoorlijk buiten haar oevers staat. Als ’t ie nog verder stijgt dan wordt het camper-varen op de plek waar we nu staan …

Omdat we vanwege Corona een gepland bezoek in Brabant over moeten slaan, besluiten we om door te rijden richting huis. Zowel de Maas, de Waal als de IJssel blijken vér buiten hun oevers te staan. Wat zouden ze in Zuid-Spanje en Portugal graag al dat overtollige water willen hebben … wie bedenkt daar eens wat op? Misschien ruilen voor wat zon?

Het reizen zo van zuid naar noord rond deze tijd van het jaar is eigenlijk een soort omgekeerde lente: eerst groeit en bloeit er van alles, daarna loopt het lichtgroen uit, iets verder zit het in knop en uiteindelijk is alles kaal … Bij thuiskomst blijken de ooievaars ons al voor te zijn, ze zitten al weer gezellig samen op het nest. Hopelijk is dat een goed teken …

Voor de liefhebbers van statistieken: we hebben ruim 6500 kilometers gereden en zijn 67 dagen weg geweest. De grootste afstand die we op één dag afgelegd hebben was 580, de kleinste was 17.

Iedereen die met ons heeft mee- gereisd en gelezen, hartelijk dank voor de reacties !

Hartelijke groet, Mia en Anno

Overwinteren jan-mrt 2020 - deel 4

Op maandagmorgen 17 februari vertrekken we vanaf Dona Mencia en maken een mooie rit langs olijfgaarden, door bergen en langs rotsen en zien na enige tijd de witte sneeuwtoppen van de Sierra Nevada in de verte.

We rijden naar de grotwoningen in Guadix, heel bijzondere bouwwerkjes in en tegen de rotsen gebouwd. Mooi om te zien én voor het overgrote deel gewoon bewoond! Daarna rijden we naar een fraai gelegen parking bij een stuwdam midden in de natuur om te overnachten. Er staan nog 4 campers en het is er fantastisch mooi en muisstil ’s nachts.

De volgende dag rijden we via een bergachtige route boven de Sierra Nevada langs. De bloeiende notenbomen op circa 100 meter geven al een voorjaarsgevoel. We zijn op weg naar John en Saskia, een ‘ik-vertrek-stel” met een camperplaats op een tennisbaan. Twee jaar geleden waren we hier ook. De plaatsen zijn ruim, het uitzicht fantastisch en volop mogelijkheden voor wandelen of fietsen, wat we dan dus ook doen, te voet of met de (race) fiets. Elke morgen wordt er getoeterd en het is altijd weer een verrassing wie er tevoorschijn komt. De bakker komt elke dag, en afwisselend komen de visboer, de groenteman, een soort srv-man, de drankenhandel, de gasboer en de geitenkaasboer langs.

Na een week is het op 25 februari tijd om verder te trekken, vinden we. We rijden in noordelijke richting naar de Sierra Espuna. De eerste camperplaats bij Totana die we op het oog hebben, blijkt om 12.00 uur nét vol te zijn. Twee Nederlandse camperaars waren ons voor. Niet echt een ramp want we vinden de plek maar matigjes.

We rijden verder via een smalle kronkelige weg naar El Berro waar een camping is. We rijden ons bijna vast in de steile nauwe straatjes maar het lukt. De eigenaar is heel gastvrij en praat met handen en voeten en van alle talen een paar woordjes, maar we komen er prima uit. Er zijn nog wel circa 7 plaatsen, overigens niet allemaal geschikt voor campers langer dan 6 meter. De plaatsen liggen tegen de berg aan in terrassen. We vinden een mooie plek op een hoger gelegen terras. We zitten op 650 meter hoogte, maar de temperatuur is ook hier prima! El Berro telt circa 130 inwoners, 2 bakkerijen, een klein supermarktje en 2 restaurants en er is geen vlak straatje te bekennen. Het cafétje op de camping biedt drankjes en ook beperkt eten. Op woensdag verzorgt de eigenaar een paëlla-middag; zit allemaal bij de prijs in … Wél om 14.00 uur mét je eigen bord melden … Die Spaanse etenstijd vinden wij niet altijd even handig en dus vermaken we ons die dag met een pittige bergwandeling. Het is flink klimmen en dalen, door kloven, over watergeultjes en zelfs door een onverlicht tunneltje … Toch handig dat een smartphone tegenwoordig ook een zaklampje heeft …

Op vrijdag de 28e verlaten we El Berro weer via de bochtige weggetjes en zetten koers richting Valencia. Vanwege de overvolle camperplaatsen en een komend weekend hebben we een plek gereserveerd op camping Coll Vert in El Saler, op zo’n 10 kilometer vanaf Valencia. Mét Acsi korting 14 euro inclusief alles.

Van daaruit fietsen we op zaterdag naar Valencia. We hebben een kaartje meegekregen van de camping waaruit blijkt dat we gewoon het fietspad langs de zee en de haven kunnen volgen, maar helaas …. Dat was op z’n Spaans, dus het eerste deel is flink zoeken met alle navigatie apps die we op onze smartphones hebben. Als we eenmaal in het park zijn wat als een enorme groene rivier van 9 kilometer midden door de stad slingert wordt het mooi. Dat park is ooit aangelegd in de drooggelegde rivierbedding van de rivier de Turia. Het is zeker 500 meter breed en er wordt veel gewandeld, gefietst, gesport en gerelaxed. Er zijn ook voetbal-, tennis- en basebalvelden en vijvers met fonteinen.

We zien de vele bekende gebouwen van architect Santigo Calatrava, zoals het l’Óceanogràfic, Het Museu de les Ciénces (soort Nemo) én het operagebouw. Omdat we niet helemaal aan de juiste kant van de stad binnenkomen hebben we ook de achterkant van die mooie gebouwen gezien: de eenvoudige houten hutjes met golfplaten daken waar mensen wonen en er staan veel lelijke vervallen gebouwen. Vanuit het park kun je op verschillende plekken de stad in en dat doen we dan ook om o.a. een menu del dia (van de dag) te eten. We fietsen daarna nog door tot bijna aan het eind van het park en gaan dan via de andere kant weer terug. Nu komen we aan de juiste kant langs de bouwwerken (waar de mooie foto’s dus allemaal genomen worden) en via een enorme botanische tuin-/wandelpromenade met veel waterwerken fietsen we de stad weer uit.

De volgende dag fietsen we vanaf de camping de andere kant op, naar het natuurgebied ‘l Albufera via een mooie route langs de kust, door de duinen en langs verscholen meertjes. Een heel mooi gebied.

In de nacht van zondag op maandag steekt er een storm op tot windkracht 10. De camper schudt en trilt en het lijkt ons beter om maar niet de weg op te gaan. Ook een groepje ‘we-zijn-er-bijna” caravanners kunnen niet weg, terwijl dat wel gepland was. De zon schijnt wél en het is ook nog zo’n 21 graden. Dus eerst maar even de blog doen en straks bij de zee kijken.

Dank voor alle reacties!

Wordt vervolgd …

Hartelijke groet, Mia en Anno

Overwinteren jan-mrt 2020 - deel 3

Vanaf cp Faleisia fietsen we naar Villamoura, het klinkt al chique en dat is het ook … Luxe jachten en dito huizen en appartementen. Aan de andere kant ook vervallen gebouwen waar niets meer mee gebeurt. Maar dat zie je meer hier … Onderhoud is ook een woord wat ze niet kennen in Portugal … Tot onze schrik zijn ook de prijzen op de terrasjes aangepast. In plaats van 1,10 betalen we hier 3 euro voor een biertje!

We wandelen langs de zee en de mooie rode rotsen, fietsen nog naar Olhos d’Agua en besluiten op woensdag de 5e ietwat richting het binnenland te verhuizen. We hebben al gebeld met de Nederlandse Mireille die samen met Portugese Pedro de cp Motor Home Friends runt. Ook solo’s Ciska en Theo staan er. We nestelen ons tussen hen in. Er worden hier een aantal dingen door Pedro georganiseerd, zoals gezamenlijk soep eten. En dat is op woensdagavond, dus vallen wij met onze neus in de ….. Er is vleessoep, maar gelukkig heeft Pedro een pizza voor mij. We kletsen gezellig met de andere gasten over meer of minder verre reizen, over kunstheupen- en knieën: die van porselein zijn het beste, leren we …

Behalve wandelen in de mooie bergachtige omgeving doet Anno ook nog een rondje op de racefiets. Op zaterdag kunnen we met Theo en Ciska met de campingauto meerijden naar Ferragudo, waar Rika (woont daar, maar kan niet meer camperen) een koffieklets geregeld heeft voor solo’s en solexxen. Uit alle hoeken van de Algarve komen ze tevoorschijn en met ruim 40 mensen is het heel gezellig bijkletsen en lunchen.

Op zondag verkassen we naar Camperstop Messines van Nederlandse eigenaar André. Het is een cp in de ‘middle of nowhere’, maar wel een prachtige omgeving. Er is géén elektra, gas, of water. André haalt z’n water uit een bron vanuit 200 meter diepte. Het wordt steeds droger in Zuid-Portugal dus hij kan de laatste jaren maar nauwelijks de benodigde hoeveelheid oppompen. Voor zijn eigen elektra maakt hij gebruik van zonnepanelen en een aggregaat. Het is dus wel handig om hier een zelfvoorzienende camper te hebben… én een volle koelkast want de dichtstbijzijnde supermarkt is 7 kilometer verderop…

Het blijft maar warm en zonnig, zodanig dat we zelfs af en toe de schaduw opzoeken. ’s Maandags een enerverende tocht door de bergen, flink klimmen en dalen en via stapstenen een riviertje over. We zien olijf- en sinaasappelbomen en veel kurkeiken waarvan de bast gebruikt wordt. We passeren ook een gedeelte waar bosbrand geweest is, maar het loopt ook allemaal al weer uit. De volgende dag rusten we uit en filosoferen wat over onze vervolgreis. Op woensdagmorgen vervolgen we ons pad richting … jawel toch weer Spanje, waar we gevlucht waren voor storm Gloria.

We maken een stop nét voor de grens in Altura op een mooie gratis parkeerplaats voor campers tussen het strand en het stadje in. Na een strandwandeling lopen we via het stadje, waar we een biertje op een terrasje doen, weer terug naar de camper. Op donderdag rijden we Spanje weer in, zetten de klok een uur vooruit en doen een mooie rit door de bergen, maken weer héél veel bochies, moeten in de rem voor overstekende kippen, zien onderweg kaalgeplukte kurkeiken en komen terecht in het plaatsje Doña Mencia, waar de gemeente een keurige cp heeft aangelegd.

De cp ligt aan de ‘Via Verde’ de Oleite, een soort fietspad aangelegd over de oude spoorlijn die voor het vervoer van de olijven gebruikt werd. Het oude station doet dienst als restaurant en fietsenverhuur én tourist office. We zien heel veel mountainbikers en als we zelf op pad gaan blijkt al snel waarom … de weg zit vol gaten en hobbels en er zijn gedeeltes met gravel of zand. Overigens niet heel ongebruikelijk voor een fietspad hier. Wielrenners gebruiken hier gewoon de autoweg. Automobilisten hebben hier heilig ontzag voor fietsers op de weg en gaan er met een grote boog omheen. Er staan ook veel borden dat je minimaal 1,5 meter afstand moet houden (in de breedte dus …)

Op vrijdagmorgen luid getoeter … we denken dat de bakker er is, maar nee … het is iets verderop op de rotonde. Het is een soort boerenprotest tegen de veel te lage prijs voor de olijven en olijfolie. Een bonte stoet van trekkertjes met allerlei spandoeken trekken luid toeterend voorbij en wij zitten eerste rang!

De Via Verde is geweldig mooi met uitzicht op hoog gelegen dorpjes, rotspartijen en uitgestrekte heuvels met olijfbomen. Ook passeren we vele hangbruggen en zelfs een onverlicht tunneltje! De stationnetjes zijn bijna allemaal deels museum, deels restaurant geworden en voor 10 euro laten we ons maar weer eens een drankje, een prima voor- en hoofdgerecht én een toetje voorschotelen.

Stonden we op vrijdagmorgen nog met 4 campers, op vrijdagmiddag loopt het vól met voornamelijk Spaanse campers en staan er zeker 40. Spaanse families of vrienden trekken er met mooi weer massaal op uit en fietsen, eten en kwebbelen bij … Vandaar ook dat het advies is wanneer je wilt verkassen hier, dat beter niet in het weekend kunt doen, echt alles is dan vol ...


Wordt vervolgd …

Hartelijke groet, Mia en Anno

Overwinteren jan-mrt 2020 - deel 2

Vanwege storm Gloria zoeken we een goed heenkomen. Een mooie route in zuidelijke richting brengt ons langs bergen, dalen, kloven, olijfplantages en sinaasappelbomen en we zijn telkens nét het slechte weer voor. Achter ons steeds dreigende wolkenluchten. Op een rotonde treffen we twee spelende vosjes en even later moeten we flink in de remmen voor een groepje reeën. En dat allemaal gewoon overdag!

Via een overnachting in Priego de Cordoba belanden we uiteindelijk aan de zuidkust van Spanje, net tegen de grens met Portugal op camping La Luz nabij Isla Cristina. De volgende dag is het droog en zonnig en fietsen we naar het stadje om de camperplaats aldaar te bekijken (niet beter dan de camping waar we staan) en gaan terug via een mooi uitziend fietspad langs een natuurgebied. Het eerste gedeelte is een zogenaamde ‘via verde’ een soort fietspad wat aangelegd is over een vervallen spoortraject, maar dan gaat de weg ineens over in zandpad met flinke kuilen en we moeten nog een eindje … pffff …

De volgende dagen wat strandwandelingen, in het stadje zelf is weinig te beleven. Een staartje van Gloria volgt ook hier en we hebben een paar dagen wat bewolking met af en toe buien. Dan maar wat nuttige dingen doen: m’n klantenadministraties wat bijwerken, de camper stofzuigen en schoonmaken bijvoorbeeld …

Op zaterdag de 25e januari ‘verhuizen’ we weer. We tanken nog even (goedkoper) in Spanje en doen de boodschappen over de grens in Portugal. We zetten de tijd een uur terug, want Portugal heeft een andere tijdzone, net als Engeland.

De eigenaar van de nieuwe camperplaats in Tavira staat bij de poort. Het is een Belg die we kennen van de camperplaatsen in Silves en Falésia van 2 jaar terug. Het principe is ook hier hetzelfde: goed geregeld, ruime plaatsen met alle voorzieningen voor campers, voor maximaal een tientje per nacht all inn. Het is nu 4 weken open en al continu vol, er is nog nét één plek vrij.

We bevinden ons in internationaal gezelschap, we zien hier camperaars uit Noorwegen, Zweden, Finland, Estland, Engeland, Ierland, Nederland, België, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk, Zwitserland, Italië, Spanje, zelfs Friesland is vertegenwoordigd …

We fietsen via de zoutpannen door de lagune naar zee, wandelen naar de supermarkt, naar het stadje en fietsen met campervrienden naar Santa Luzia en lopen daar via een bruggetje en voetpadje door de lagune naar zee. Er loopt ook een treintje, maar dat doen we natuurlijk niet …. Er is een restaurant met leuke terrasjes (even uitproberen natuurlijk …) waar foto’s te zien zijn van de tonijnvissers met hun families die hier op de eilandje leefden van 1841 tot 1966. Anno gaat voor het eerst sinds de val en z’n gebroken rugwervel weer op pad met de racefiets, met wisselend succes. Het fietsen gaat prima, de fietscomputer laat het (deels) afweten.

Als ik eigenaar Arnaud vraag of er vanaf zaterdag op zijn CP in Falésia nog plaats is, grijnst ie wat, kijkt wat bedenkelijk, maar pakt dan zijn telefoon en belt met zijn medewerkers aldaar. Dan komt ie terug en zegt dat als we ’s morgens vóór 10 uur daar zijn, er een plek voor ons is. Wel melden ons even voor tienen op zaterdag 1 februari bij de receptie van Motorhome Park Falésia en kunnen nog kiezen uit twee plaatsen. Ook hier is het bomvol! Er komen echt veel te veel van die ‘grijze niet-werkende lui’ met een camper …

Het is mooi weer, dus ik doe gelijk maar de was in een machine want het is nu zó droog buiten. Dan maken we een wandeling over het strand langs de mooie rode rotsen en lopen via een mooie route hoog over de rotsen weer terug.

Inmiddels zijn we 4 weken onderweg, zo’n 3200 kilometer verder en het verveelt nog steeds niet …

Wordt vervolgd …

Hartelijke groet, Mia en Anno