Overwinteren jan-mrt 2020 - deel 1

Het is wat miezerig en bewolkt als we op zondag de 5e januari vertrekken richting het zuiden. Na twee keer een overnachting in een slaperig Frans dorpje wordt het geleidelijk aan warmer en van nachtvorst en mist gaan we over naar warmer en zonniger weer. We rijden tolvrij via Luxemburg (uiteraard even de tank volgooien …) Toul, Dijon en dan via een hele mooie maar wat tijdrovende route naar Clermont Ferrand en vandaar verder richting Spanje. Op dinsdag zijn we in Zuid Frankrijk beland en is het inmiddels behalve heerlijk weer ook een uur langer licht!

Op woensdag maken we een stop in Bellcaire d’Emporda, een klein Spaans dorpje in de buurt van Girona, waar we ’s middags nog even lekker buiten kunnen zitten. Heerlijk … dat was nou de bedoeling … De volgende dag fietsen we vergezeld van een stralende zon naar l’Estartit. Op de boulevard en het strand is weinig te beleven, kennelijk alleen voor de zomermaanden bedoeld ….We belanden uiteindelijk op een terrasje in de binnenstad.

Op vrijdag gaan we weer een stukkie rijden en belanden nabij Amposta op alweer een mooie, gratis camper plaats in de Ebrodelta. Een natuurgebied waar behalve zo’n 300 verschillende soorten vogels ook uitgestrekte rijstvelden te zien zijn. Nooit geweten dat er in Europa ook rijst verbouwd wordt …. Als de rijst geoogst is in september/oktober biedt het drassige land voedsel aan de vele vogels.

Op zaterdag verlaten we dit mooie gebied en zetten koers naar Albir, waar ‘solomams’ Anneke verblijft op camping Cap Blanch. Het is altijd afwachten of er plek is, maar ondanks het bordje ‘complet’ bij de ingang is het ook nu weer gelukt om een plaatsje te krijgen. Zondags kletsen we, alweer lekker in de zon, gezellig bij met Anneke en campingvriend Ger en gaan uitgebreid samen ‘lunchen’, wat hier inhoudt dat je rond half drie ’s middags ‘warm’ gaat eten en dan de rest van de dag eigenlijk niets meer hoeft … De volgende dag wandelen we langs het strand en de boulevard en gaan ’s avonds nog eens gezellig uit eten.

Op dinsdag nemen we afscheid van Anneke en Ger en reizen verder naar Aspe waar Rolien en John sinds september vorig jaar wonen en een camperplaats voor 3 campers hebben. En een ruime keuze uit terrassen én sinaasappels zo van de boom, en verder alles wat een camperaar zich maar kan wensen. Er wordt nog druk gewerkt aan allerlei uitbreidingen. We blijven (zoals velen) hier langer dan gepland, fietsen naar Aspe en naar Novelda, waar een door een leerling van Gaudí ontworpen kerkje staat. Hoog op een berg, dus dat is even klimwerk …. Gelukkig is er ook een restaurantje bovenaan waar we voor een tientje een heerlijk en uitgebreid menu krijgen: een biertje, een voorgerecht, een hoofdgerecht, een nagerecht, én koffie. Als de volgende dag de waterkraan precies achter onze camper ook geïnstalleerd is, maken we van de gelegenheid gebruik om de camper maar eens te wassen… Ook de minder mooie zaken in het leven gaan door, want we krijgen berichten van het thuisfront over een overlijden én een ziekenhuisopname …

Omdat zelfs het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse zaken nogal dreigende waarschuwingen afgeeft, voor noodweer langs de Costa’s in Spanje, besluiten wij om zaterdag wat sneller dan gepland in westelijke richting verder te rijden. Via een hele fraaie heuvelachtige slingerroute met hoogtes tot circa 1100 meter door de Sierra de Segura komen we aan in Übeda, waar we overnachten op een pleintje bij de Guardia Civil, dus goed bewaakt … Alleen wat regen in de avond hier … morgen maar wat verder in westelijke richting ….

Wordt vervolgd …

Hartelijke groet, Mia en Anno

Nederland 2e halfjaar 2019

Het camperen heeft enkele maanden op een laag pitje gestaan vanwege de verbouwing van de benedenverdieping die op 11 juni startte en op 11 september nagenoeg klaar was. Wél kamperen in eigen huis dus … keuken in de hobbyruimte, de tuinkamer werd opslag- én kantine/eetruimte, het kantoor verhuisde naar boven evenals dozen vol spullen. Vroeg op, soms al om 7.00 uur … deur open, vragen beantwoorden en sloten vol koffie zetten … overal ‘mannetjes’ in huis, maar het uiteindelijke resultaat mag er zijn!

Op 27 juni er toch even tussenuit met de camper naar Grou voor een paar dagen met campervrienden. Er zijn bootjes nodig voor geplande vaartochten. We stallen de campers in Grou, gaan met z’n 5-en in een auto naar Giethoorn. Anno gaat op de fiets en neemt de auto weer mee terug naar Grou. Met z’n 5-en varen wij dan de boot in een uurtje of 7 van Giethoorn naar Grou. Het is heerlijk weer en genoeg te zien onderweg, dus beslist geen straf … De volgende dag nog een vaartochtje vanuit Grou naar Eernewoude om daar te lunchen, nog wat bijkletsen met iedereen en dan op maandagavond weer snel terug want de bouw moet verder ….

Nét nadat de keuken geïnstalleerd is, vertrekken we donderdag 18 juli aan het eind van de dag naar De Rijp in Noord Holland, waar we op vrijdag het jaarlijkse uitje met de oude fietsclub van Anno hebben. Dit keer varen in en om De Rijp in een fluisterbootje, waarna we nog even in het zonnetje buiten kunnen zitten voordat we over gaan tot het diner. Op zondag weer terug want de bouw wacht en er zijn nog steeds veel vragen bij de bouwers …

Op donderdag 22 augustus parkeren we de camper én de oldtimer zo’n 5 km verderop richting Heino, waar we voor campervrienden een weekend organiseren. Een gezellig weerzien, stralend weer, en een fraaie oldtimer toertocht op zondag vanuit Heino. Maar …. op maandagmorgen weer paraat voor de bouwers …

Als er op woensdag 11 september de laatste hand gelegd wordt aan de vloeren, plinten en keuken, ben ik ’s morgens om 5.00 uur al op pad richting Schiphol. Zoonlief komt tijdelijk terug naar Nederland na een verblijf van bijna 5 jaar in Australië. De meubels staan nét binnen als we rond 10:00 uur weer thuis aankomen.

Na wat schuiven, uitpakken en weer verzetten in ons ‘nieuwe’ huis is het op woensdag 18 september tijd om de camper weer uit te laten. We gaan eerst naar Nunspeet, waar we met een groepje ‘solexxen’ gezellig bijpraten, borrelen en eten. Op vrijdagmorgen trekken we dan weer verder richting Wolfheze waar we precies op tijd zijn om de paradroppings te kunnen zien in het kader van 75 jaar Market Garden. We besluiten ook nog even bij de Ginkelse heide te kijken. We hebben mazzel, want er komen 5 of 6 Dakota’s over vliegen waar een hele kudde parachutisten uit gedropt wordt. Dat schijnt een soort oefening te zijn voor zaterdag. Dit schouwspel herhaalt zich nog 3 keer en we staan echt eerste rang! De dag erna verwachten ze rijen dik met mensen ….

Via een bezoekje aan Brabant gaan we zaterdags weer huiswaarts, want op zondag gaan we de zweefvlieg bon (van zoonlief gekregen voor onze verjaardagen) van de Aero Club Salland, die nagenoeg in onze achtertuin gevestigd is, eindelijk inwisselen … Het is goed ‘vliegweer’ alleen is de benodigde thermiek niet optimaal. Toch kunnen we nog een paar rondjes boven ons huis cirkelen.

Door een val van Anno met de MTB begin oktober waarbij hij een scheurtje in een rugwervel opliep, zijn we vanaf begin oktober enigszins aan huis gekluisterd. Héél langzaam aan gaat het weer beter en bij controle in het ziekenhuis op 5 december blijkt dat het mooi aangegroeid is en dat het geleidelijk aan weer belast mag worden.

Zoonlief heeft inmiddels een baan aangenomen in Montréal, Canada en vertrekt eind december. Wij vinden het dan zo rond begin januari wel een mooie tijd om met de camper wat warmere oorden op te zoeken.

We wensen alle (camper-)vrienden, familie en buren een gezond en voorspoedig nieuw jaar !

Hartelijke groet, Mia & Anno

Australië, NT, Darwin - slot

Het is al weer flink warm als Rens ons op zondagmorgen rond 11:00 uur Australië-Darwin tijd (03:30 Ned.tijd) naar het vliegveld rijdt. We vliegen in circa 3,5 uur met Qantas in een krappe Boeing 737-800 naar Melbourne. Voor de oplettende lezer: inderdaad niet de snelste route, maar soms moet je wat om het ticket nog wat betaalbaar te houden … Vandaar vliegen we in een lange zit van 14 uur met Emirates in een ietwat ruimere Airbus 800 naar Dubai.

Hadden we in Darwin al moeite met de constante warmte, hier in Dubai is het momenteel nog een graadje of wat erger … De buitentemperatuur is rond de 34 graden, maar de gevoelstemperatuur is 47 graden… Heel veel winkels, de metro enz. enz. hebben allemaal airco, dus dat scheelt wat … Met alleen een stempeltje in ons paspoort mogen we het land in, we stallen een deel van de handbagage in een depot, kopen een dagkaart voor het openbaar vervoer in Dubai van omgerekend 5 euro pp en dan kunnen we op pad …

Het metrosysteem in Dubai is eenvoudig en we rijden mee tot de halte van de Dubai Mall en de bekende Burj Khalifa, met ruim 829 meter één van de hoogste gebouwen van de wereld. Vanuit de tram kunnen we overdekt (met airco) lopen naar de Dubai Mall. Het is rond 7 uur in de ochtend daar, en hoewel je de hele Mall door kunt dwalen, is er nog niets open, zelfs geen koffietentje. Wel zijn overal schoonmakers en vegers bezig, iets wat je hier de hele dag door overal ziet. Of glazenwassers die aan één van die enorme wolkenkrabbers hangen … We kunnen wel het enorme aquarium bekijken en de fontein. We gaan ook even naar buiten om de Burj Khalifa goed te bekijken en de enorme vijver met normaal gesproken spuitende fonteinen, maar waar nu (schoonmaak-) onderhoud aan gedaan wordt.

Buiten is hier gewoon niet te doen, ondanks het vroege uur. Het is drukkend warm en ontzettend benauwd. Er hangt ook een soort smog of wellicht woestijnstof in de lucht, waardoor het mistig lijkt. We besluiten verder te gaan met de metro naar de Mall of the Emirates. Ook hier ondanks dat het inmiddels al circa half 10 is, geen winkel open of koffietentje te zien. Wél een supermarkt met daarnaast iets waar koffie verkocht wordt. We mogen het alleen in de supermarkt afrekenen en opdrinken in een speciale ruimte, de foodcourt. Die foodcourt is dan met panelen afgeschermd van de winkel- en loopruimte. Dit is omdat het Ramadan is, op deze manier hoeven mensen die daar aan meedoen, zich niet te storen aan diegenen die daar niet aan doen. Oh … nu beginnen we het te begrijpen, in de vorige Mall waren ook wel koffietentjes achter zo’n scherm, maar wij dachten dat die nog niet open waren … Al doende leert men … En dat is ook de reden dat de winkels pas ‘echt’ open gaan om 19:00 uur, als het daar donker is.

We lopen nog even naar Ski Dubai, een overdekte skibaan in the Mall, met sneeuw, kabelbanen etc. Alle soorten en maten ski’s, sleetjes en dergelijke worden hier verhuurd. Alleen nu overdag even niet … want Ramadan … jammer dan! Omdat er dus niet zoveel te beleven valt én vanwege de enorme hitte, besluiten we om nog maar even héén en weer door Dubai te touren met de metro en daarna terug te gaan naar het vliegveld. We drinken koffie en eten wat … jawel, achter een scherm …. We mogen van de douane het land weer in met een stempel, halen onze gestalde handbagage weer op en gaan op weg door allerlei lange gangen, door nog meer tax-free shops om ons uiteindelijk bij de gate te melden vanwaar we in een kleine 7 uur weer met de Airbus van Emirates naar Amsterdam vliegen. Het is niet druk in het vliegtuig en een steward ziet Anno worstelen met z’n lange benen en biedt ons een plek aan met meer ruimte. Dat bevalt! Vanaf Schiphol, waar onze koffers ook weer op de juiste plek belandt zijn verder met de trein naar Zwolle en Dalfsen, waar vriendin Lisette al klaar staat om ons naar huis te brengen. Dan is het bijna 23:00 uur als we thuis zijn. Zo’n 44 uur na ons vertrek uit Darwin, opgezette benen, stijve spieren en flink moe … maar de gezellige weken en het kunnen bijwonen van de doctoraatuitreiking van Rens maken het allemaal de moeite waard!!

Na een flinke nachtrust worden we wakker met … regen !! Dat de temperatuur hier wat milder is, bevalt ons wel maar direct al weer regen ….


Alle lezers bedankt voor de reacties, de felicitaties, en tot een volgende keer !

Hartelijke groet, mede namens Rens,

Mia & Anno

Australië, NT, Darwin - deel 3

Als we ’s woensdags naar het Museum of the Northern Territory rijden is het al weer flink warm. Maar in het museum is volop airco, dus dat is eigenlijk wel een prima idee om te doen hier. Het blijkt een heel uitgebreid museum te zijn en het geeft een goed beeld van het ontstaan van Darwin en het NT.

Darwin werd in 1864 gesticht door de Britten. In februari 1942, tijdens de 2e wereldoorlog, werd Darwin verwoest door een bombardement van de Japanners. In december 1974 werd Darwin wederom geheel verwoest, nu door orkaan Tracy. Nog steeds wordt hier gesproken over AT en BT (After Tracy en Before Tracy). Inmiddels is de stad geheel opnieuw nagenoeg ‘orkaanvrij’ weer opgebouwd en zijn er ook schuilkelders gemaakt. De daken zijn hier allemaal van een soort golfplaat (wél geïsoleerd tegen de warme uiteraard) en volledig vastgenageld.

Ook de aboriginal kunst in het museum is interessant om te zien. Oorspronkelijk werd dit op rotsen en op boombasten geschilderd of gekerfd, maar inmiddels ook veelvuldig op doek. Dan is er nog een indrukwekkende expositie te zien van de hoeveelheid natuur en alle leven wat hier zowel onder als boven water huist. We zien ook ‘Sweetheart’ een salty van 5,1 meter die hier legendarisch is omdat hij tussen 1974 en 1979 verschillende (vissers-) boten aanviel en het dan vooral voorzien had op de buitenboordmotor. Nadat hij gevangen was is er tijdens het transport iets misgegaan en is hij verdronken, waardoor hij sindsdien dus museumstuk is.

Tegenover het museum, aan zee, is de ‘skiclub’. Wij denken dan gelijk aan sneeuw, maar hier is dat de waterskiclub. En daarnaast is dat gewoon een tentje waar je lekker kan lunchen en dat doen we dan ook.

Op donderdag is het dan zover: De Dag van de Doctoraat uitreiking! Aangekomen in het enorme conventiecentrum aan het waterfront van Darwin, moet Rens eerst naar het ‘vip-gedeelte voor de PhD-ers. Daar krijgt hij in de ‘verkleedkamer’ een prachtige rode mantel aan en een soort baret op. Elke studie of onderzoeksrichting heeft zo z’n eigen kleur mantel en/of verschillende baret. Dan nog even een repetitie hoe het straks allemaal in z’n werk gaat. Anno en ik mogen overal mee naar toe. Ook begeleider professor Pascal komt aan en krijgt ook een speciale mantel.

Daarna mogen wij naar de tribunes, waar ook alle overige geslaagden al zitten. Eerst is er een koor wat zingt en even daarna komen alle PhD-ers en professoren binnen lopen terwijl de hele zaal staat en worden ze naar een speciale plek vooraan in de zaal gedirigeerd. Daarna wordt het volkslied gespeeld en heten de president van de Charles Darwin University en de vice-president ons welkom. Zo ook de eerste vrouwelijke Aboriginal professor van de Larakia stam, de oorspronkelijke bewoners van het Northern Territory. Wat mij opvalt is dat ze allemaal trots zijn op hun land en cultuur, maar ook op het NT en op de Charles Darwin University die bij de besten ter wereld hoort. Er verblijven zo gemiddeld 70 verschillende nationaliteiten hier en er wordt veel nadruk gelegd op wederzijds respect.

Daarna komen alle geslaagden één voor één naar voren en lopen via een rode loper naar de president die ze de hand schudt, het diploma overhandigt en even poseert voor de foto. Na zo’n 1,5 uur en nog wat zang tussendoor zijn de PhD-ers aan de beurt. Er zijn er 6 en Rens is de laatste. Er is een korte toelichting door de vice-president en daarna zegt hij: So, now you are Doctor Van der Vegt en dan mag hij ook de rode loper op. Nog een kwartiertje later mogen ze de zaal verlaten op dezelfde manier als ze opkwamen. In de hal staan er dan voor iedereen wat hapjes en sapjes klaar. De mantels moeten weer ingeleverd worden en dat was het dan. Ik ben natuurlijk apetrots, maar ook wat verdrietig omdat Henk dit niet meer mee mag maken. Wat zou het een mooi cadeau geweest zijn voor zijn verjaardag van morgen… Vergezeld van wat tapas toasten we er even later nog maar eens op bij een Spaans/Marokkaans/Italiaans eettentje in de stad.

De volgende dag gaan we nog even weer naar Darwin City omdat we nog wat Aboriginal kunst willen zien. Bij de eerste zaak slaat de schrik ons om het hart als we de prijzen zien. Bij de tweede en de derde is het al behoorlijk beter. Na wat aarzelen kopen we een doek bestemd voor straks in de nieuwe keuken. Als echte Nederlanders dingen we nog wat af en het doek wordt vervolgens keurig opgerold en in een kartonnen koker geschoven. Hopen dat het allemaal lukt met het vervoer en dat het uiteindelijk goed staat … Als we daarna nog even een biertje drinken in ons appartement komt huisbaas James met een fles Champagne aan. Omdat ie ons zo’n overlast bezorgd had doordat het toilet niet goed doorspoelde… Nou, heel aardig, dat toiletprobleem was al vrij snel verholpen, maar nu hebben we maar 2 avonden meer voor die fles champage, want dat mag niet mee in het vliegtuig …. Hik … De pizzaboer staat weer hier aan de overkant, dus we eten weer even pizza met zeezicht ….

Morgen nog even de was doen, lunchen aan het strand en daarna alvast inpakken voor vertrek op zondagmorgen. Op maandag volgt dan nog een dagje Dubai en daarna vliegen we weer verder …

Nogmaals dank allemaal voor alle reacties en felicitaties voor Rens en voor ons !!

Wordt nog één keer vervolgd ….

Hartelijke groet, Mia & Anno

Australië, Northern Territory, Darwin - week 2

Na een dagje lummelen en langs het strand lopen aan de overkant van ons appartement gaan we op donderdag kijken op het racecircuit bij de wielertraining van Rens. Dat is aan de andere kant van de stad, ongeveer een kwartiertje rijden met de auto. Rens gaat uiteraard op de fiets en (nadat ik ’s middags al even geoefend had met links rijden en Anno de route in z’n hoofd geprent heeft) wij gaan met de auto erheen. Ze starten om 18:00 uur, dan is net de ergste hitte voorbij en hebben ze een uurtje voordat het donker wordt. Het is in de spits dat we erheen rijden, maar we vinden het alsnog erg rustig op de weg. Leuk om de training nu even in het echt te zien. We spreken ook nog even een Nederlandse wielrenster die hier met backpacken aan een Australiër ‘is blijven hangen’ en hier al 8 jaar woont. Haar ouders zijn nog steeds niet geweest, zegt ze ietwat spijtig.

Op vrijdag gaan we naar Litchfield National Park, zo’n 2 uur rijden hiervandaan. Aan het begin van het park zijn grote termietenheuvels te zien. Termieten zijn groter dan mieren en verwant aan de kakkerlak, die je hier ook thuis kunt tegenkomen ... Zo’n termietenheuvel kan meters in doorsnee worden en tot wel 10 meter hoog. Binnenin zit een ingenieus gangenstelsel waardoor de eieren en jonge insecten op de juiste temperatuur blijven. Een enorm kunstwerk maken die kleine beestjes ervan …

Er zijn veel bosbranden hier geweest en er zijn nogal wat zwartgeblakerde bomen en struiken te zien. Hier en daar rookt, smeult en vlamt het zelfs nog wat … We lopen in zo’n 20 minuten vanaf de parking naar de Florence Falls, een soort tweelingwaterval met een mooi meer waar we direct even induiken om af te koelen. Super helder water en alleen zwemmend kun je goed de watervallen bewonderen. Voor de foto minder handig dus … Dan weer terug, 400 meter trappetjes omhoog, dan weer een stukje met de auto en weer 10 minuten lopen en dan zijn we bij de Buley Rockhole, een aaneenschakeling van verschillende kleine watervalletjes en bekkens die zo diep zijn dat je er niet kan staan. Heel mooi stukje natuurschoon en ook hier weer even afkoelen dus …

Op de terugweg zien we op de highway een paar zogeheten ‘roadtrains’, enorme vrachtwagens met 4 of 5 aanhangers erachter, met een ontstellend aantal wielen eronder én uiteraard altijd een kangoeroe-vanger aan de voorkant. Iets schuin gemonteerd zodat het beest netjes de berm in wordt gedirigeerd. Als we terug zijn aan het eind van de dag staat de Italiaanse pizza-truck bij het strand en eten we aan zee een lekkere pizza. Lekker windje, mooi uitzicht, goed vertoeven hier …

Omdat Rens nog een zwarte broek moet hebben voor de plechtigheid van a.s. donderdag en Anno ook wel wat nieuwe korte broeken kan gebruiken (vind ik ..) gaan we zaterdagmorgen naar de Casuarina Square, een enorm winkelcentrum hier in het Noordelijk deel van Darwin. Als dat allemaal gelukt is, doen we ons eerst maar eens tegoed aan een lekkere lunch en doen als laatste nog even de boodschappen in de supermarkt. Parkeren is overdekt, in de schaduw dus, én gratis en ook de winkelwagentjes doen het zonder muntjes. Alcoholische dranken (ook bier) worden in een aparte winkel verkocht en bij aankoop wordt je identiteitsbewijs gescand. Ontkennen is er dus niet meer bij …

Het is nog maar 29 graden als we zondagmorgen vroeg, rond 8.30 naar Rens fietsen. Gezamenlijk fietsen we verder naar de Nightcliff Market om daar te gaan ontbijten en wat rond te kijken. We eten alle drie een gevulde crêpe. Ondanks het vroege tijdstip gaan er allerhande curry-maaltijden, chinees, indisch enzovoort doorheen. We kijken wat rond, het is meer een soort braderie met heel veel eettentjes, frutsels en verse groente. We drinken dan nog een koffie en hebben het eigenlijk wel gezien. Op de terugweg naar ons appartement fietsen we langs het zwembad wat tegenover Rens z’n studio ligt en waar hij altijd traint voor de triathlon. De temperatuur begint al weer flink te stijgen als we verder fietsen langs de zee naar ons appartement. We doen de was nog even in de wasmachine die hier gewoon buiten staat. De weerapp zegt dat het buiten 35 graden met een gevoelstemperatuur van 43 graden is. Binnen blijven dus ….

Op maandagmorgen vertrekken Rens en ik rond 8.30 naar het Territory Wildlife Park, zo’n 3 kwartier rijden vanaf Darwin. Anno gaat niet mee vanwege wat darmprobleempjes. Het is een beetje bewolkt met een windje dus het is goed te doen in het park. Het is een heel uitgestrekt park en er rijdt dan ook een treintje doorheen om je desgewenst van de ene plek naar de andere te brengen. We zijn bij het voeren van de pelikanen, zien spuwende vissen, een parkmedewerkster die barramundi's en roggen voert, de dingo’s die wat schuw aan komen lopen, roofvogels die vlak over ons hoofd scheren. In een gedeelte waar wij een hek door moeten zien we ook wallaby’s lui liggen. Als ik het jonkie wil aaien begint de moeder te sissen, dus wegwezen maar … Een ander jonkie iets verderop vindt het allemaal prima. In een enorm aquarium zien we schildpadden, flinke slangen en een enorme zoutwaterkrokodil.

Het is inmiddels al weer erg heet en benauwd geworden (vind ik ..) en halverwege de middag hebben we het meeste wel gezien en rijden naar Berry Springs, een uitloper van de Berry Creek die ook door het Wildlife Park loopt. Het kent een watervalletje en verschillende poelen met helder water. Je kan hier zwemmen op eigen risico (af en toe worden er ‘salty’s gespot) of gewoon wat relaxen in het uitgestrekte park wat hierbij is.

Dank allemaal voor de reacties en de felicitaties voor Rens !!

Wordt vervolgd ….

Australië, Northern Territory, Darwin - week 1

Begin januari, nadat zoonlief weer vertrokken was naar Australië, hervatten wij de werkzaamheden aan de nieuwe hobbyruimte weer. Dat we hem al enkele maanden daarna achterna zouden reizen was toen nog onzeker en gaandeweg leek het er op dat de officiële doctoraat uitreiking in mei niet meer gehaald zou kunnen worden en het dus wel november zou worden. Echter, op 30 april plotseling een bericht van ‘down under’ dat de zogeheten Thesis in één keer goedgekeurd is en er niets meer aan hoeft te veranderen. Dus is de uitreiking tóch op 23 mei …

Dat betekent: snel op zoek naar een enigszins betaalbaar ticket. Na een paar uur speuren op internet is deze gevonden: vertrek op 6 mei en vliegen via Dubai en Perth naar Darwin. Terug via Melbourne naar Dubai, waar we een dagje tijd hebben om de stad te verkennen, en dan terug naar Schiphol. Ook een appartementje in de buurt van Rens is snel gevonden via Airbnb. Een e-Visum gaat via een elektronische procedure langs Australische overheidsinstanties maar lukt wonderwel ook binnen een paar dagen. Zelfs een persoonlijke OV-Chipkaart voor Anno komt nog net op tijd dinsdag voor vertrek binnen. Dan nog even wat zaken regelen voor de verbouw van de benedenverdieping, die begin juni start. Gelukkig was de keuken al uitgezocht, er wordt nog hier en daar wat gemeten en berekend en terwijl wij in Australië zijn, zullen de voorbereidingen verder gaan.

Op woensdag 8 mei vertrekken we dan via Zwolle met de Intercity naar Schiphol. De afhandeling op Schiphol verloopt redelijk vlotjes, alleen het papieren zakdoekje wat ik in m’n zak heb, moet er toch even uit … Rond 15.30 vliegen we dan en na een zit van bijna 7 uur en zo’n 5200 km verder zijn we in Dubai. Via allerlei héééle lange gangen en uiteindelijk nog een ritje met de metro (allemaal binnen in het Airport complex) zijn we dan bij de gate vanwaar we 9000 km verder vliegen naar Perth. De vlucht verloopt soepeltjes en circa 11 uur later staan we weer aan de grond. Onderweg krijgen we voor ons gevoel altijd op de verkeerde momenten eten. Door het tijdsverschil natuurlijk, maar terwijl we denken een ontbijt te moeten hebben, krijgen we warm eten … In Perth moeten we zelf de koffers weer ophalen en meenemen naar Gate 4. Maar dat lijkt simpeler gezegd dan gedaan … We zien gate 1 en 2, maar 3 en 4 ?? Bij navraag blijkt dat we naar buiten moeten, waar iets verderop een halte is, vanwaar we met een bus circa 20 minuten verderop naar een ander vliegveldje gebracht worden. En daar is gate 4! Een kleine 3,5 uur later en ruim 4000 km verder arriveren we in Darwin, waar zoonlief ons met de gehuurde Quasqai ophaalt. Het is dan uiteindelijk rond 2 uur ’s nachts plaatselijke tijd (in Ned 17:30) als we in ons appartement aankomen.

De volgende morgen (eigenlijk dezelfde dag) zijn wij nog aan een ontbijt toe en Rens al aan z’n lunch, dus maken we er maar een brunch van. We doen boodschappen en verder niet veel … Ook zaterdag en zondag hebben we wel nodig om bij te komen van de jetlag, te wennen aan de temperaturen en wat te lummelen en bij te kletsen.

Op maandag doen we een tour langs de Noordwestkant van Darwin, de vele stranden, de Universiteit waar Rens verbleef, maken even kennis met de joviale begeleider professor Pascal die oorspronkelijk uit Frans-Canada komt en lunchen op een super mooie plek in de schaduw aan het strand. De Aussies vinden de temperatuur lekker momenteel, circa 32-34 graden, en vooral ’s nachts koelt het lekker af tot 22-25 graden … Wij denken daar anders over …

Alles is hier groot, breed en overal is heel veel ruimte, veel groen, veel parkeerplek, overal bankjes én vrij te gebruiken barbeques, openbare toiletten en ook overal vrij gebruik van water. Darwin heeft een lange kustlijn met heel veel inhammen en supermooi blauw water! Alleen jammer dat je er geen duik in kan nemen vanwege de “Jelly Fish” een soort kwal die dodelijk is en vanwege de Salty’s, de zoutwaterkrokodillen die vrij agressief zijn en heus niet met een boogje om je heen lopen … Je kan wel zwemmen in de binnenwateren die ‘krokodilvrij’ gehouden worden en ook wel in zwembaden aan zee.

Dinsdag ‘doen’ we een middagje Darwin City. Dat ligt circa 10 km van waar Rens woont. We gaan via de Botanical Gardens, die nog niet helemaal klaar zijn voor het seizoen, naar de havens en het bekende Darwin Waterfront in het centrum van de stad. Dat is een soort enorme vijver met zeewater, maar wel afgescheiden van zee. Jong en oud kan zich hier vermaken. Er is heel veel ruimte en groen rondom de ‘vijver’. En daaromheen weer, net iets hoger gelegen en daardoor mooi zicht op het geheel, heel veel terrasjes waar we er natuurlijk één van uitproberen. We kijken ook nog even bij een luxe wijk met huizen aan het water met een eigen jachthaventje voor de deur … en dan sluiten we de dag af met een etentje bij een Indisch restaurant.

Tussen Noorwegen en Oostenrijk ....

Na 4 maanden overwinteren in Spanje, Portugal en Marokko van half november vorig jaar tot half maart begin dit jaar en daarna vanaf half mei tot begin juli een reis door Noorwegen, vroegen velen ons: ‘gaan jullie al snel weer’ of ‘hebben jullie al nieuwe plannen’ ? Of als we gebeld werden: ‘waar zitten jullie’… ?

Uiteraard hebben we als fervente camperaars altijd wel plannen. Maar in de zomermaanden vergt de tuin nog wel wat aandacht en bovendien is het thuis ook best goed toeven. Dat we niet voor de Kerst zouden gaan overwinteren was ook al snel duidelijk omdat zoonlief uit Australië dan zou komen.

Natuurlijk zijn we nog wel op pad geweest met de camper. Verschillende (lange) weekendjes voor bezoek bij familie of (camper-)vrienden. Een lang weekend met de BooGie club (een groepje camperaars ontstaan uit de Italië-reis) naar Giethoorn om bij fantastisch zonnig weer bij te kletsen, te eten en te varen. Daarnaast nog een paar gezellige dagen met de campervriendengroep in Vessem en aansluitend nog een weekje Limburg.

Daarnaast hebben we, na wat speurwerk hier en daar, besloten om te blijven wonen waar we wonen (want da’s helemaal niet verkeerd … ) en om het huis her en der wat te vernieuwen en tevens ‘levensloopbestendig’ te maken. Al voor ons vertrek met de camper naar Vessem kregen we te horen dat er vergunningsvrij ge- en verbouwd kon worden. Dus zodra we thuis waren uit Limburg kon het bouwproces los …. te beginnen met een gedeelte bij de garage aan. Daarna een nieuw toilet en badkamer beneden en als laatste een nieuwe keuken op de plaats van het oude toilet en een gedeelte van de garage.

En zodoende heeft de camper even rust … na ruim 30.000 kilometer in 1,5 jaar ook geen overbodige luxe.

Omdat zoonlief ook wel zin had in een weekje wintersport ontstond het plan om dat gezamenlijk te doen in de week voor Kerst. Op woensdag de 12e komt hij aan en hij heeft het errug koud …. het temperatuurverschil met het tropisch gedeelte waar hij woont is ruim 30 graden…

Op zaterdag 15 december reizen we dan richting Westendorf in Tirol. Na een relaxte rit komen we ’s middags rond half 4 aan. Er ligt verse sneeuw en ons appartement ziet er Oostenrijks degelijk uit én we hebben ruim zicht op de bergen! Eigenaar Franz verwelkomt ons met een ‘schnapps’ en vertelt wat over zijn ‘freeride’ ski-ervaringen in Noorwegen.

Anno gaat skiën, Rens gaat snowboarden en ik ga wandelen. We spreken dagelijks voor de lunch telkens af bij een ‘Hütte’ op de pistes waar de mannen hun kunstjes doen en waar ik dan heen wandel, of met de skilift omhoog of soms juist weer omlaag ga. Het weer is goed, op meerdere dagen treffen we een lekker zonnetje! Het seizoen is hier nét gestart, dus alle pistenbully’s en sneeuwkanonnen worden ingezet om de sneeuw op de juiste plek te krijgen. Groot voordeel is wel dat het heerlijk rustig is op de pistes. Gedurende de week gaan er steeds meer pistes open, ook op de lager gelegen delen.

Telkens wordt er regen, ijzel en dooi voorspeld maar elke dag schuift dat ook weer op, zodat wij tot en met vrijdag lekker weer hebben en de sneeuw goed blijft. Vrijdag is ook de verjaardag van Rens en als we ’s avonds uit eten gaan, is het als we het restaurant uitkomen, spekglad geworden. Voorzichtig schuifelen we weer naar ons appartement. Als we op zaterdag de 22e weer huiswaarts rijden en de besneeuwde toppen achter ons laten is het bijna de hele weg regenachtig. In tegenovergestelde richting staan lange files … in de wintersportgebieden barst het seizoen nu echt los …

Mede namens Anno en Rens wens ik alle lezers hele gezellige Kerstdagen en een fantastisch, gezond 2019 !!

Noorwegen, blog 5 (van 28 juni t/m 2 juli 2018)

Na een warme nacht is het donderdag de 28e juni ’s morgens rond 10:00 uur, als we gaan rijden, alweer 24 graden. Het is dit deel van Noorwegen druk op de weg, dat zijn we niet meer gewend. We nemen de route via de Oslofjordtunnel van Drammen naar Drobak en dan is het vervolgens lekker vlotjes doorrijden op de E6 en zijn we al snel de grens met Zweden over.

We rijden van de snelweg af en richting de kust om daar een overnachting te maken op een parking in Aröd aan het Hakefjord. Het blijft lang warm, maar gelukkig is er een frisse zeewind vanuit het Skagerrak. Er is veel bedrijvigheid op de parking. Veel Zweden (en ook Noren zagen we eerder) gaan bij mooi weer zo tussen 17:00 en 19:00 uur met hun kinderen naar het strand. Na die tijd volgen dan de jongelui (de meesten in een flinke auto …) in groepjes tot het rond 21:30 weer rustig wordt. Er is hier een houten wandelbrug naar een eilandje gemaakt waar je kan zwemmen, op de rotsen zonnen en op verschillende plekken zijn vuurplaatsen gemaakt waar eten op (warm) gemaakt wordt. En denk maar niet dat er rommel achtergelaten wordt … dat valt ons in heel Scandinavië op, het is overal super schoon en opgeruimd.

Op vrijdag rijden we vlotjes Zweden verder door en nemen de veerboot van Helsingborg naar Helsingør in Denemarken. We checken gelijktijdig in met de Scandinavische Porsche Club. Er staat dus een heel kapitaal aan boord…. De overtocht duurt 20 minuten en na 10 minuten als we in Deense wateren zijn mag er ook drank verkocht worden, zo klinkt uit de omroepinstallatie... Bijna in Helsingør aangekomen zien we vanaf het water het fraaie slot Kronborg. Het is erg druk op de weg in Denemarken; het blijkt nu net het begin te zijn van de schoolvakantie van het hele land. In Gershøj aan het haventje vinden we een mooi plekje aan het Roskilde fjord. Er wordt al druk gezwommen, gevaren, enzovoort.

Het is nog steeds flink warm als we op zaterdag verder rijden. Er wordt ook overal gewaarschuwd voor open vuur en dergelijke want het is erg droog. De prachtige wolkenluchten die zo kenmerkend zijn voor Scandinavië zien we ook hier weer volop. Het blijft erg druk op de weg met al die vakantievierende Denen. We gaan over de imposante Oresundbrug en maken aan het eind daarvan een stop en gaan het allemaal nog eens vanuit een andere hoek bekijken. Behalve de brug zien we ook nog allerlei wonderlijke kwallen in de zee. Aan het eind van de middag zetten we ons huis neer in Schleswig in Duitsland bij de haven aan het Ostseefjord, met onze snufferd tussen de jachten. We doen nog even wat boodschappen bij de Edeka en zijn blij verrast over de totaalprijs … dan waren we niet meer gewend … Dan kan er dus ook nog wel een etentje bij de chinees af …

De havenmeester waarschuwt ons de volgende morgen al bij vertrek, een deel van Duitsland heeft ook vakantie gekregen, dus het zal rond Hamburg wel druk zijn. En ja, dat klopt … ook vanwege de vele wegwerkzaamheden overigens. Maar goed, we hebben geen haast en ons hele huishouden al voortsukkelend bij de hand, dus geen probleem … Tanken in Duitsland is na het Scandinavië-gebeuren even wennen. Waar je daar in werkelijk elke uithoek van het land met je bank- of creditcard direct tankt en afrekent, is het hier na het tanken aansluiten in de kiosk in de rij. Eerst wat kinderen die snoep moeten afrekenen en dan volgen nog een paar mannen die het duidelijk niet nodig hebben met een broodje met één of meer worstjes en daarna mag jij eindelijk de hoofdprijs betalen voor een tank diesel. Voor zo’n omzetbijdrage zou je toch iets meer aandacht verwachten … Als we voorbij Bremen zijn vinden we het eigenlijk welletjes en zoeken een plekje in de buurt. Er blijkt een hele mooie cp in Wildershausen te zijn. Een betegeld padje voor de camper en flink wat groen eromheen voor de eigenaren mét wat bomen voor schaduw, inclusief elektra voor 5 euro. Géén wonder dat het hier ’s avonds vol staat.

Op maandag rijden we in een relaxed tempo verder huiswaarts, waar we constateren dat ondanks de droogte het onkruid altijd nog wel wil groeien, dus genoeg te doen...

We groeten onze lezers en tot een volgende blog !

Anno en Mia.