In Cairns, maar dan anders ....

De vlucht van Hong Kong naar Cairns verloopt soepeltjes, een verademing vergeleken met de eerste vlucht. In een mooie glijvlucht zet de piloot het toestel neer. We speuren onze bagage op en nemen een taxi naar het hotel, wat nog geen 10 minuten rijden is. Zoonlief is momenteel ook in Cairns vanwege een congres en ’s avonds gaan we gezellig met z’n tweeën uit eten. Anno lijkt grieperig en voelt zich niet fit genoeg om mee te gaan. De volgende dag ook niet .... en het lijkt vooralsnog niet op te knappen ...

Op vrijdagmorgen gaan we met een taxi naar de 24 hours Medical service, een uurtje later zijn we op een soort eerst hulpafdeling van het Cairns hospital en wordt al snel een blaasretentie (volle blaas) geconstateerd. Na verder onderzoek wordt aan de hand van een scan een niersteen gevonden van zo’n 8 mm die de ingang van de blaas verstopt. Nog dezelfde avond om 22:00 uur wordt een ingreep gedaan, waarbij er een buis geplaatst wordt tussen de nieren en de blaas, zodat de urineweg weer vrij is. De steen moet nog even blijven zitten. Daarnaast is er een infectie ontstaan die met antibiotica behandeld dient te worden. Ik had me de herdenking van de 2^e sterfdag van Henk iets anders voorgesteld, maar dit geeft in ieder genoeg afleiding.

De antibiotica slaat aan en de dagen daarna gaat het heel geleidelijk aan wat beter. Ik regel ondertussen van alles en nog wat met de hulpdiensten, boek het hotel een week langer en de camper een week later, haal flesjes water en ander drinken voor Anno en ben blij met m’n nieuwe e-reader die ik in het ziekenhuis veelvuldig gebruik. De koffie is gratis, dus da’s in orde. Van 10:00 tot 20:00 is er bezoektijd. De vertaalapp is ook hier regelmatig nodig, want Engels praten is één ding, maar al die medische termen ... De nieren zijn kidneys (zeker naar de kidneyboon genoemd ... of andersom) en de blaas heet bladder, om maar even wat te noemen. Porridge is pudding, maar dat wil Anno liever niet als ontbijt. Alles is hier overigens mierzoet en overal zit suiker bij. Er is hier een behoorlijk anti-alcohol beleid, maar naar mijn idee mochten ze ook wat meer een anti-suiker beleid voeren.

Op woensdagmorgen ga ik zoals gebruikelijk om 10:00 uur naar het ziekenhuis, maar wordt al tegengehouden door een verpleegster. Anno is ‘’already in the transit room, zegt ze, wat zoiets betekent als “we hebben hem alvast bij de deur neergezet”. Gewapend met allerlei zakjes voor dag-en-nacht voor de catheter wandelen we even later langzaam naar het hotel. Reizen zou verder geen probleem hoeven te zijn, maar zodra we in Nederland terug zijn moeten de catheter, de buis én de steen verwijderd worden. Eerst maar even wat tot rust komen, dat is er ook hier in het ziekenhuis niet bij. We hebben nog tot volgende week dinsdag de tijd; dan kunnen we de camper ophalen.

Dus de komende dagen lummelen we wat in en om het hotel in Cairns. We zitten vlak aan zee maar zwemmen is er niet bij. Er staan waarschuwingsborden voor de salty’s, de zoutwaterkrokodillen die tot aan de kustlijn komen. Het is er wel mooi wandelen over de Esplanade (soort hele brede parkachtige boulevard) langs de zee. Aan eettentjes is hier ook geen gebrek, dus verhongeren hoeven we ook niet.

Zie ook de fotoseries:

http://solomia.reismee.nl/fotos/2393897/hong-kong/

http://solomia.reismee.nl/fotos/2393898/australie-cairns/