Allereerst iedereen die hetzij via de blog, hetzij op andere wijze gereageerd heeft, mede namens mijn reisgenoten, bedankt voor alle goede wensen !!

Het is druk op de weg als we op zondag 3 mei ’s morgens vanaf Como vertrekken. We moeten de stad door en raken elkaar kwijt. Via de portofoons hebben we contact en het lukt uiteindelijk om elkaar weer te vinden. De verdere reis verloopt voorspoedig, het is lekker weer en het landschap is fraai om te zien. We rijden door slaperige dorpjes en glooiende heuvels. Alleen de wegen zijn erbarmelijk.

Anno komt net aangelopen als we in Cisano di Bardolino de camping opdraaien. We kunnen een plek uitzoeken bij hem in de buurt met uitzicht op het Gardameer. Het inchecken bij de receptie gaat weer met de nodige formulieren gepaard. Wie mijn medepassagier is, vragen ze . Grrrr … En ik krijg tot mijn grote ergernis een rood polsbandje om. Nu weet ik weer waarom we altijd een hekel hadden aan grote campings. Verder merken we er overigens niet veel van op onze plek. Wél knip ik de volgende dag het rode bandje af….

Wanneer we ons geïnstalleerd hebben, drinken we gezamenlijk koffie. En in het restaurant is het ’s avonds smakelijk eten en heel uitgebreid met ons vieren bijpraten. We zijn de laatsten die weggaan … De volgende dag maken we een fietstocht door het fraaie heuvellandschap. Anno komt hier al jaren en weet de weg. Op mijn fiets, nog steeds zonder accu, is het flink trappen heuvelopwaarts. Rond de middag is het druk in de dorpscafeetjes. We doen ons tegoed aan een Bierra Media (circa 0,4 liter) met een lichte maaltijd. ’s Avonds lopen we langs de boulevard van het Gardameer naar het fraaie stadje Bardolino en testen een terrasje met uitzicht op het meer.

Op dinsdag gaan Willie en Lu fietsen en het stadje Lazise bekijken. Anno en ik trekken de wandelschoenen aan en maken een tochtje van zo’n 2,5 uur en komen uiteindelijk ook in Lazise uit. Wanneer we op een terrasje zitten uit te blazen komen Willie en Lu ook langs en gezamenlijk drinken we weer een Bierra Media, die hier vergezeld gaan van bakjes chips, nootjes en olijven.

Op woensdag de 6^e pakken we ons boeltje weer op en vervolgen met ons vieren de reis. Eerst gaan we nog even langs de supermarkt om de voorraad aan te vullen. Daarna nog even langs de wijnboer om wijn te tanken. Dat gaat via een soort ‘wijnpomp’ in flessen van 3 of 5 liter. Via alternatieve kleine (slechte) wegen belanden we in Imola bij het circuit. Op de camperplaats is het kermis. De Italiaanse politie, de Carabinieri die geen woord Engels of wat dan ook spreekt, vertelt ons met handen en voeten en met hulp van de vertaalapp dat we gratis op het parkeerterrein ernaast kunnen staan. ’s Avonds lopen we een rondje. Bij het race-circuit blijven Willie en Lu staan op foto’s te maken. Anno en ik lopen door het terrein op. Wanneer we uitgekeken zijn en teruglopen, worden we staande gehouden en moeten ‘cards’ laten zien. Die hebben we natuurlijk niet en we zijn ook niet tegengehouden toen we het terrein op liepen. Maar ook hier alleen maar Italiaans …. we mogen uiteindelijk toch weer weg … pfff ;-) Lu en Willie werden kennelijk wel voortijdig tegengehouden. We vinden ze later terug op de kermis, waar ze net een kaartje voor het reuzenrad gekocht hebben. En boven in het reuzenrad …… (iets met Ronnie en Ciska ???) Anno en ik willen het niet weten …..

Op donderdag reizen we rustig verder. We nemen de Mandrioli pas van 1175 meter hoog met veel haarspeldbochten. Ik vind het ook nu met m’n eigen campertje heerlijk om zo’n pas te rijden. M’n dieseltje doet het probleemloos. Willie rijdt nu voor het eerst zelf zo’n pas. Bijna boven stopt ze op een parkeerplaats. Ze moet het even verwerken allemaal. We zijn allemaal trots op haar en vertellen haar dat ze de fles champagne nu best verdiend heeft.

We verwachten eind van de middag op de camping in Tuoro sul Trasimeno te zijn. De reis verloopt voorspoedig totdat we bij een afslag komen op een T-splitsing. Verkeer op de weg heeft voorrang. Ik rij als 2^e en wacht even op een auto die van rechts kom en trek op om hier achteraan de weg op te rijden. Plotseling komt er met grote snelheid en klein blauw autootje van links aanscheuren. Ik trap direct op de rem en de dame met het autootje ook, maar helaas te laat !!! Een botsing is het gevolg. Ik stap uit en constateer dat de schade heel aanzienlijk is. Het water loopt ook uit de radiateur, wat betekent dat je dan (nagenoeg) niet meer kunt rijden. De Italiaanse dame begint als een dolle in haar telefoon te praten. Ook zij kan geen woord Engels. Ik begrijp nog net dat de Polizia al wel gebeld is. Anno en Lu en uiteindelijk ook Willie kunnen hun campers dichtbij kwijt. Heel fijn dat ze bij me zijn. Lu toont zich een ware verkeersregelaar. Tijdens het wachten op de Polizia bel ik alvast met SOS international. Deze sturen technische assistentie en alvast een sleepwagen. Wanneer de Polizia arriveert, beginnen ze in druk Italiaans en met veel gebaren allerlei dingen te doen. Mijn camper moet verplaatst worden, maar als ik de motor start wordt ik weer teruggefloten. Hij moet eerst nog met krijt op de plek des onheils wat aanstrepen. Daarna moet mijn camper op een soort rotonde blijven staan en wachten op wat komen gaat .. Ondertussen moeten de Italiaanse dame en ik formulieren invullen bij de Polizia. Mijn Europees schadeformulier wordt naar de prullenbak verwezen; zij hebben daar hun eigen boekwerkje voor. Ook hier doet de vertaal app wonderen. De heren worden geleidelijk aan wat vriendelijker en komen zelfs een beetje los als ze met Anno wat over voetbal kunnen ‘converseren’. Tegen alle adviezen in, krijg ik geen kopie van het rapport, maar een telefoonnummer waar de verzekering deze info kan achterhalen. Wanneer de technicus met de sleepwagen arriveert constateert hij inderdaad dat de camper niet meer mag rijden en dus wordt mijn ‘bussie’ op de aanhanger gereden/gesleept. Ik rij met de chauffeur mee en Anno rijdt achter ons aan. Lu en Willie gaan alvast naar onze camping zo’n 40 km. verderop en proberen een huisje o.i.d. voor mij te regelen. Als m’n camper bij de garage afgeleverd wordt, laad ik de inhoud van mijn koelkast en wat kleding en andere noodzakelijk spullen over in Anno’s camper. Op de terugweg krijgen we een sms van Willie dat er al een huisje voor me geregeld is en dat mijn 3 reisgenoten een camperplek tegenover m’n huisje krijgen. Heerlijk, al die solomaatjes !!! Als we aankomen bij de receptie worden we allervriendelijkst ontvangen en worden gelijk naar de juiste plek gebracht. Willie en Lu staan al op de veranda te wachten met de koffie. Het is inmiddels al rond 21:00 uur en het wordt al wat donker. Het huisje wordt al snel ‘ons huisje’ genoemd, want de ruime veranda met een tafel en 5 stoelen wordt onze koffie-, borrel- en eetplek. Na het overhevelen van mijn spullen gaan we over tot de champagne van Willie. Inmiddels 1500 kilometer verder en best trots op onszelf !! Die avond zitten we nog héél lang met een wijntje op de veranda om alles te evalueren ….

De volgende dag meldt SOS dat reparatie van de camper zo’n 3 à 4 dagen gaat duren. Werkdagen wel te verstaan. Een huurcamper is een optie, maar dat wordt dan een grote alkoof waar ik dan, totdat ik rond 8 juni als ik terug in Nederland ben, mee moet rijden. Bovendien zal het dinsdag of woensdag worden voordat deze hier kan zijn.

Na wat overleg her en der, besluit ik om voor reparatie te gaan. Ik wil graag zo snel mogelijk mijn eigen campertje weer terug! Totdat we op maandagmorgen onze reis gaan starten kan ik in mijn huisje op de camping blijven. Daarna ‘trek ik bij Peter in’. Hij heeft een ruime camper met een afsluitbaar achtergedeelte wat dan mijn slaapgedeelte wordt. Hopelijk is mijn camper dan aan het eind van de week weer klaar. De accu van mijn fiets is nét een dag te laat aangekomen. Anders had Henk, die als laatste vertrok vanuit Drenthe hem nog kunnen meenemen. Nu wordt hij opgestuurd naar een camping waar we de 4^e dag aankomen. Maar ja, nu is mijn fiets er weer niet …. Die zit nog achter op de camper, die bij de garage staat...