Het is lekker weer, we hebben een mooie plek met geweldig uitzicht op CP SenS Sleep naast een Belgisch stel, dus we hebben nog geen haast om verder te gaan. We lopen naar het kleine dorpje Cuesta Blanca op circa een kilometer afstand. We halen even wat verse stokbroden bij Ana van Bar/Bodega/winkeltje, waar tot onze verbazing echt zo’n beetje álles te koop is en waar je wat kan drinken en een klein hapje kan eten. Op maandagmorgen de 26^e februari maken we een wandeling door de fraaie glooiende omgeving. We zien waterputten maar veel water komt er niet meer uit…. er is een ernstig tekort aan hier. ’s Middag rond 14:00 uur kunnen we aan de ‘aanschuiftafel’ waar eigenaren Saskia en John een lekkere regionale Giso stoofschotel gemaakt hebben. De Belgen zijn er ook en met z’n 6-en kunnen we in de voertaal Nederlands/Vlaams gezellig bijkletsen, zeker en vast …

Op dinsdag de 27^e pakken we toch ons boeltje maar weer op en rijden naar de vuurtoren op Cabo de Palos wat aan het eind van een uitstekende punt in de Middellandse zee ligt. Het ligt aan de Mar Menor, een soort binnenzee afgescheiden door een smalle strook land welke volgebouwd is met hoge flats. Op de rotspunt wordt ook nog volop gebouwd terwijl de rotsen zichtbaar aan alle kanten afbrokkelen; kan nooit goed gaan vinden wij …. Ook jammer van de natuur; er is bijna niets meer van te zien op deze manier. We rijden verder langs de Mar Menor aan landzijde maar ook daar is nagenoeg alles volgebouwd zodat het zicht op de (binnen-)zee minimaal is.

Bij La Marina stoppen we aan zee op een parking in de duinen waar meer campers staan. Het is ons niet helemaal duidelijk of dit een gedoogplek is of niet maar het is er mooi en lekker rustig. We lopen de volgende dag door de duinen naar het stadje om wat proviand in te slaan. Van een Engels stel horen we dat ze enkele dagen geleden ’s nachts met veel herrie door de politie weggejaagd zijn van de parking een kilometer verderop. Tja, het wordt kennelijk een probleem met alle campers … veel campings en/of camperplaatsen (langs de kust) zijn vol of je staat zo krap dat de luifel niet eens uit kan. De Spanjaarden snappen niet helemaal wat camperaars willen … en da’s eigenlijk maar weinig … een ruime plek met mooi zicht, de mogelijkheid om water in te nemen en je toiletje te legen. Sommige gemeentes snappen het al wel en zijn wél blij met campers; het betekent immers inkomsten. Er is hier een restaurantje dichtbij waar veel camperaars wat gaan eten en/of drinken, wellicht scheelt dat …

Na een ongestoorde nachtrust gaan we om half 10 weer rijden, voor ons doen redelijk vroeg. Het is nog zo’n 85 kilometer naar camping Cap Blanche in Albir waar we afgesproken hebben met onze ‘solo-familie’. Het is daar continu vol, ook nu staat er een bordje ‘completo’ voor de ingang. Ik vraag toch maar even of er plek is en jawel, er zijn net 2 plekken vrijgekomen. Dus da’s kat-in-bakkie…. Bij de koffie kletsen we alvast gezellig bij met Lu en Anneke.

Op vrijdag komen ook Willie en Harrie die op weg zijn naar Portugal en hebben we ’s avonds een gezellig “solo-familie” etentje bij een Chinees restaurant die een verrassend lekker 3-gangen menu inclusief een halve fles wijn serveert. Veel Nederlanders hier want ja … zo’n menu kost maar circa 9 euro… Na het eten gaan we naar hotel Cactus aan de overkant waar live-muziek en een soort flamingo-dans voorstelling is. We bestellen wat kannetjes Sangria en gezeten in de lekkere loungebanken wordt het hoe langer hoe gezelliger ….

De andere morgen drinken we nog even samen koffie en dan is het alweer tijd om afscheid te nemen; wij gaan verder in noordelijke richting en maken een overnachting op camperplaats Nules in Moncafa. Het is een mix-parking aan de buitenkant van het stadje bij wat nieuwe hoogbouw. Het is netjes, goed verlicht, gratis en alle faciliteiten zijn er, dus voor een overnachting prima. We maken een ommetje door het stadje en langs het kiezelstrand, maar vinden het géén aantrekkelijke plek om te verblijven. ’s Avonds kijken we op TV naar ‘ik vertrek’ waar Saskia en John van SenS Sleep hun verhaal doen. Leuk om dat zo te zien, terwijl we er geweest zijn en hun verhaal al gehoord hebben.

We vervolgen onze weg de volgende morgen, rijden eerst langs de ‘paderia’ (de bakker) en rijden verder langs de kust tot aan Vinaros en daar nemen we de C12 naar Lleida, wat een verrassend mooie route blijkt te zijn. We overnachten net voor de Pyreneeën op de CP in Tamarite de Litera. We staan er aan de rand van het stadje bij de sportvelden, hoog met een mooi uitzicht over het dal.

De volgende morgen regent het. Omdat we een pas over gaan en de 6 kilometer lange Vielha tunnel door moeten, bekijken we alle weerapps die we hebben hoe het met sneeuw en ijs zit. Rond de middag wordt het droog, de temperatuur is redelijk opgelopen, dus we gaan rijden. De route is werkelijk fantastisch mooi met hoge bergen, diepe kloven en witte toppen. Vanaf circa 800 meter ligt er gaandeweg meer sneeuw. Rond het begin van de tunnel op 1600 meter is het nog zo’n 2 graden boven nul maar de weg is prima schoon. Voertuigen boven de 7,5 ton en langer dan 8 meter mogen hier niet over (vermoedelijk vanwege een wat smal bruggetje aan het eind) en mede daardoor is het waarschijnlijk niet erg druk.

Aan het eind van de dag installeren we ons nabij Toulouse op een parking bij het ‘Musee Aeroscopia’ in Blagnac, een vliegtuigmuseum met uitzicht op een enorme Concorde. Hoewel het gewone vliegveld niet ver hier vandaan is, horen we daar weinig van, het is er lekker rustig ’s nachts. Dinsdagmorgen maken we vergezeld van een flauw zonnetje een wandeling langs de historische vliegtuigen, zowel uit de burgerluchtvaart als van defensie. Ook wordt hier in een enorme hal de Airbus in elkaar gezet.

Op dinsdag 6 maart vervolgen we onze weg in noordelijke richting door Frankrijk en rijden via Albi, Rodez en Severac in een relaxed tempo door tot net voor Clermont-Ferrand in Issoire waar een cp moet zijn. Die is er ook, maar die blijkt al vol te zijn. Het begint te regenen en we hebben niet zoveel zin om nog verder te rijden en besluiten om op de parkeerplaats van de supermarkt op steenworp afstand van de cp te gaan staan.

Na een ongestoorde nachtrust rijden we de andere morgen verder via Nevers richting Auxerre. Wolken, regenbuitjes en zon wisselen elkaar af en het is circa 12 graden. Mooie landschappen, wolkenluchten en zelfs een fraaie regenboog trekken aan ons voorbij. Ook zien we een echte ‘Eifel’-brug, van dezelfde ontwerper als de Eifeltoren. We slaan ons kamp op in Pontigny, even voorbij Auxerre aan de N77. We maakten hier vorig voorjaar ook een stop. Het is een aardig plaatsje met een ruime nieuw aangelegde cp, een fraaie abdij van 900 jaar oud, een bakker, een supermarktje en wat restaurants.

Op donderdagmorgen rijden we vergezeld van een lekker zonnetje een mooie route. Het is circa 12 graden, maar als we richting de Ardennen rijden wordt het gaandeweg kouder en gaat het ook regenen. We stoppen net over de grens in België in Bouillon waar bij een sportpark een royale camperparking is aan de Semois met zicht op de oude stad en de burcht. Het lijkt zeker de moeite waard om bij mooi weer eens beter te bekijken. Als we de volgende dag verder rijden door de Ardennen is het nog steeds regenachtig. De sneeuw die we hier op de heenweg half november hadden blijkt er nog steeds te liggen …. We maken een stop op een camping in Echt, van waaruit we ‘s zaterdags een familiebezoek in Uden doen. En dan zondag de 11^e maart door naar huis, dan zit het er toch echt op …
We gingen weg ‘de ooievaars achterna’, maar inmiddels hebben zij het van ons gewonnen, ze zijn alweer terug!

Vier maanden op pad geweest, zo’n 11.200 kilometer gereden, heel veel indrukken op gedaan, armoede en rijkdom gezien, wateroverlast en watertekorten meegemaakt, temperaturen van -5 tot + 25 gehad. Ons mobiele huis stond op de meest uiteenlopende plekken: aan zee, in de woestijn, in de bergen, in kleine dorpjes en soms midden in grote steden. De camper heeft inmiddels ruim 20.000 op de teller staan, en daar zal het wat ons betreft niet bij blijven …

Wij danken onze ‘volgers’ voor alle reacties hetzij via de blog, hetzij op andere wijze!

Hartelijke groet, Mia en Anno